ตอร์ปิโดปราบเรือดำน้ำ Mark 46 Mod 5

            เมื่อตอร์ปิโดปราบเรือดำน้ำ Mark 44 เข้าประจำการได้ไม่นาน อเมริกาได้พบปัญหาเรื่องใหม่เพิ่มเติมขึ้นมา นั่นคือเรือดำน้ำรุ่นใหม่ล่าสุดของโซเวียต สามารถแล่นเรือได้เร็วกว่าเดิม มีระยะปฎิบัติการณ์มากกว่าเดิม มีความเงียบน้อยลงกว่าเดิม และดำน้ำได้ลึกกว่าเดิม ขณะเดียวกับที่ Mark 44 มีปัญหาเรื่องความเร็วในการเข้าโจมตี รวมทั้งปัญหากับการใช้งานในเขตน้ำตื้น พวกเขาต้องการตอร์ปิโดรุ่นใหม่ที่ดีกว่าเดิม เข้ามาปิดช่องว่างขนาดใหญ่กว่าเดิม จากเรือดำน้ำรุ่นใหม่ที่ทันสมัยกว่าเดิม

                Mark 46 เข้าประจำการในปี 1965 ขนาดใหญ่โตกว่าเดิมนิดหน่อย มีความยาว 2.6 เมตร กว้าง 324 มิลลิเมตร หนัก 230 กิโลกรัม ติดหัวรบ PBXN-103 ขนาด 44 กิโลกรัม สามารถใช้งานได้ทั้งกับเรือผิวน้ำ อากาศยานปีกแข็งและปีกหมุน รวมทั้งอาวุธนำวิถีปราบเรือดำน้ำ ASROC ระบบขับเคลื่อนเปลี่ยนมาเป็นเชื้อเพลิงเหลว (OTTO FUEL II) เครื่องยนต์ลูกสูบแบบสันดาบภายนอก ทำความเร็วสุงสุดถึง 43.5 น๊อตในช่วงการโจมตีรวมทั้งขณะดำน้ำ และความเร็วสุงสุด 36 น๊อตในช่วงค้นหาเป้าหมาย ระยะปฎิบัติการณ์ 11,200 เมตรที่ความเร็ว 43.5 น๊อต และ18,000 เมตรที่ความเร็ว 43.5 น๊อต

                เมื่อใช้บนเรือผิวน้ำ Mark 46 สามารถโจมตีเป้าหมายในระดับความลึก 50 ฟุตถึง 2,500 ฟุต แต่ถ้ายิงจากอากาศยานหรือ ASROC สามารถตั้งค่าลึกต่ำสุดที่ 20 ฟุตได้ ส่วนจมูกติดตั้งระบบนำวิถีครบถ้วนทั้ง Active Sonar และ Passive Sonar ค้นหาเป้าหมายได้ไกลมากกว่าเดิมคือ 1,483 เมตร ตอร์ปิโดมีประสิทธิภาพสุงกว่าเดิมพร้อมเสียงที่ดังมากกว่าเดิม กองทัพเรืออเมริกายุติการใช้งาน Mark 44 ในปี 1967 ทว่ายังคงมีจำหน่ายให้กับกลุ่มประเทศสมาชิกนาโต้ รวมทั้งพันธมิตรอื่น ๆ ทั่วโลกรวมทั้งสิ้น 21 ประเทศ และหนึ่งในนั้นก็คือไทยแลนด์ของพวกเรานี่เอง

                ตอร์ปิโดทั้งสองรุ่นใช้ท่อยิงตอร์ปิโด Mark 32 Mod 5 รุ่นเดียวกัน ใช้ระบบควบคุมการยิง Mark 309 Mod 0 รุ่นเดียวกัน แสดงผลผ่านแผงควบคุม Mark 264 Mod 0 รุ่นเดียวกัน แต่ขั้นตอนในการยิงมีรายละเอียดที่แตกต่างกัน อเมริกามีข้อกำหนดในการยิงอยู่ว่า เรือจะต้องเข้าใกล้จนถึงระยะยิงหวังผล (Optimum Range) เนื่องจากเปอร์เซนต์ยิงโดนเป้าหมายที่ระยะยิงไกลสุดอยู่ที่ 50 เปอร์เซนต์ แต่ถ้ายิงจากระยะยิงหวังผลจะขึ้นมาที่ 80 เปอร์เซนต์ รวมทั้งต้องหันหัวเรือไปในทิศทางที่ต้องการ เพื่อให้ตอร์ปิโดค้นหาและทำลายเป้าหมายได้อย่างแม่นยำ

หลังจากตรวจพบเป้าหมายใต้น้ำที่ต้องการยิง ระบบโซนาร์จะส่งข้อมูลทั้งหมดมายังแผงควบคุม ได้แก่ แบริงเป้า ระยะเป้า รวมทั้งสัญญาน Sonar On Target เจ้าหน้าที่จะต้องเลือกทิศทางการยิงตอร์ปิโด ก่อนกดปุ่มส่งสัญญานบอกทิศทางไปยังสะพานเดินเรือ เพื่อทำการเบนเข็มหัวเรือไปยังมุมองศาที่ต้องการ จากนั้นจึงเลือก Weapon Mode แล้วตั้ง ISD (Initial Search Depth) ซึ่งก็คือระดับความลึกและข้อมูลอื่น ๆ เพื่อป้อนข้อมูลล่วงหน้าให้กับตอร์ปิโดลูกนั้น สำหรับใช้ช่วงการเดินทางสู่เป้าหมาย (หรือ Guide) ตรงนี้เองที่ตอร์ปิโดทั้ง 2 รุ่นมีความแตกต่างกัน เราไปดูที่รุ่นเก่ากว่ากันก่อนนะครับ

                ตอร์ปิโด Mark 44 เลือก Weapon Mode เพื่อยิงตอร์ปิโดได้ 2 รูปแบบ รูปแบบแรกก็คือ Run Out โดยปรกติจะใช้งานกับเรือผิวน้ำ โดยตอร์ปิโดจะวิ่งส่ายซ้าย-ขวาทำมุม 45 องศาตลอดการเดินทางช่วงแรก (Snake Search) กระทั่งลงไปสู่ระดับลึกสุดของค่า ISD ที่ตั้งไว้ (หรือระยะทางประมาณ 3,000 ฟุต) จากนั้นจะค้นหาเป้าหมายโดยหมุนวนเป็นวงกลม (Circle Search) โดยจะวนซ้ายขึ้นสุงและลงต่ำสลับกันไปมา กระทั่งตรวจจับเป้าหมายได้หรือแบตเตอรี่หมดกำลัง

ตอร์ปิโด Mark 44 Mod 1 ค้นหาเป้าหมายในโหมด Run Out ด้วยการวิ่งส่ายซ้าย-ขวาไปจนถึงระดับความลึกที่ตั้งไว้ล่วงหน้า ก่อนค้นหาเป้าหมายแบบวงกลมวนซ้าย เหมาะสมกับเรือผิวน้ำโจมตีเป้าหมายระยะไกล

                รูปแบบที่สองก็คือ No Run Out โดยปรกติจะใช้งานกับอากาศยานเท่านั้น แต่ต่อมาได้ปรับปรุงให้ใช้งานบนเรือผิวน้ำได้ การตั้งค่า ISD ใส่ข้อมูลได้น้อยกว่าแบบแรก เมื่อยิงไปแล้วตอร์ปิโดจะดำลงไปสู่ระดับลึกสุดของค่า ISD โดยไม่มีการส่ายซ้าย-ขวาแบบ Run Out แต่อย่างใด จากนั้นจึงเริ่มค้นหาเป้าหมายด้วยการหมุนวนซ้าย และจะค้นหาตั้งแต่ระยะ 250 ฟุตลงไปเท่านั้น เพื่อป้องกันอันตรายที่อาจเกิดขึ้นกันเรือผิวน้ำ

ตอร์ปิโด Mark 44 Mod 1 ค้นหาเป้าหมายในโหมด No Run Out ด้วยการค้นหาเป้าหมายแบบวงกลมวนซ้าย หลังจากมาถึงระดับความลึกที่ตั้งไว้ (การตั้งค่าทำได้ไม่ละเอียดเท่าโหมด Run Out) เหมาะสมกับอากาศยาน หรือเรือผิวน้ำโจมตีเป้าหมายแบเร่งด่วนหรือระยะประชิด         

                ส่วนทางด้านตอร์ปิโด Mark 46 นั้น สามารถตั้งค่า ISD ให้ค้นหาตื้นสุดที่ 24 เมตร เพื่อใช้งานในพื้นที่เขตน้ำตื้นความลึกต่ำกว่า 40 เมตร หรือกับเป้าหมายความเร็วต่ำสุงระดับกล้องเพอริสโคป โดยสามารถเลือก Weapon Mode ได้รูปแบบเดียวคือ Run Out แต่รูปแบบการค้นหาเป้าหมายหรือ Search Pattern สามารถกำหนดได้ทั้งการค้นหาแบบวงกลมวนขวา (Circle Search) หรือการค้นหาแบบส่ายซ้าย-ขวา (Snake Search) ซึ่งถ้าเป็นการยิงระยะประชิดหรือการยิงเร่งด่วน มีข้อแนะนำให้ใช้การค้นหาแบบวงกลมจะเหมาะสมกว่า เนื่องจากตอร์ปิโดเข้าสู่โหมดค้นหาได้เร็วกว่า เหมือนการยิงจากอากาศยานหรืออาวุธนำวิถี ASROC สามารถเลือกโหมดยิงเรือดำน้ำพลังงานนิวเคลียร์ได้ด้วย

                ขอกลับมายังเจ้าหน้าที่ยิงตอร์ปิโดอีกครั้ง เมื่อหัวเรือจำลองชี้เป้าตรงกับ Ordered Heading แล้ว ตอร์ปิโดถูกตั้งค่าตรงตามข้อมูลจากโซนาร์แล้ว และผู้ควบคุมได้ทำการสั่งยิงแล้ว พนักงานจะผลักกุญแจจากตำแหน่ง Standby ไปยัง Fire ตอร์ปิโดจะวิ่งพ้นท่อแหวกอากาศตกสู่พื้นน้ำ Mk-46 จะดำดิ่งทำมุม 45 องศาลงมาระดับความลึก ISD ด้วยความเร็ว 43.5 น๊อต (สามารถตั้งได้ลึกสุดที่ 427 เมตร) แล้วเริ่มค้นหารูปแบบวงกลมหรือรูปแบบส่ายที่ความเร็ว 36 น๊อต เมื่อถึงระยะการเข้าหาและต่อตีเป้าหมาย (Acquisition and Attack Phase) ตอร์ปิโดจะวิ่งด้วยความเร็ว 43.5 น๊อตพุ่งชนเป้าหมาย

ตอร์ปิโด Mk-46 Mod 5 ประจำการอยู่บนเรือหลวงนเรศวร เรือหลวงตากสิน และเรือหลวงพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก รวมทั้งเฮลิคอปเตอร์ปราบเรือดำน้ำ S-70B จำนวน 6 ลำ ที่ประจำการอยู่บนเรือหลวงจักรีนฤเบศร เรือบรรทุกเฮลิคอปเตอร์ขนาด 11,544 ตันลำแรกและลำเดียวของกองทัพเรือไทย รวมทั้งติดตั้งบนอาวุธนำวิถีปราบเรือดำน้ำ RUR-5 ASROC

      ท่อยิงตอร์ปิโด Mark 32 Mod 5 บนเรือหลวงตากสินก่อนปรับปรุงใหญ่ ประจำการด้วยตอร์ปิโด Mark 46 Mod 5

ตอร์ปิโด Mark 46 Mod 5 (ลูกฝึก) ติดตั้งบนเฮลิคอปเตอร์ปราบเรือดำน้ำ S-70B กองทัพเรือไทย ระหว่างการฝึกผสม Guardian Sea 2016

ตอร์ปิโดปราบเรือดำน้ำ Stringray 

                ตอร์ปิโดรุ่นสุดท้ายมาจากอังกฤษครับ ขับเคลื่อนด้วยด้วยมอเตอร์ไฟฟ้าโดยแบตเตอรี่แมกนิเซี่ยม-เงิน ทำความเร็วสุงสุดได้ถึง 45 น๊อต ระยะปฎิบัติการณ์ไกลสุด 8 ถึง 11กิโลเมตร ติดตั้งระบบนำวิถีทั้ง Active Sonar และ Passive Sonar ระบบควบคุมอัตโนมัติ (Auto Pilot) รวมทั้งระบบป้องกันสัญญานรบกวน มีความยาว 2.6 เมตร กว้าง 324 มิลลิเมตร หนัก 267 กิโลกรัม ติดหัวรบ Torpex (Torpedo Explosive) ขนาด 45 กิโลกรัม ใช้งานได้ทั้งกับเรือผิวน้ำและอากาศยาน

                ขอย้อนเวลากลับไปหลังสงครามโลกครั้งที่สอง กองทัพเรืออังกฤษมีแนวคิดเรื่องตอร์ปิโดระบบนำวิถี หรือ Guided Torpedo ขนาด 533 มม.กระทั่งในปี 1952 จึงได้สร้างต้นแบบแล้วเสร็จ ตอร์ปิโด Mark 12 Fancy ติดหัวรบ Torpex ขนาด 340 กิโลกรัม ใช้ระบบขับเคลื่อน Hydrogen-Peroxide ระยะปฎิบัติการณ์ไกลสุด 5 กิโลเมตร ที่ความเร็ว 28 น๊อต สามารถใช้งานได้ทั้งบนเรือผิวน้ำและเรือดำน้ำ แต่แล้วก็ต้องยุติโครงการนี้ลงในอีกไม่กี่ปี เนื่องจากระหว่างทดสอบบนเรือดำน้ำชื่อ HMS Sidon (P259) ตอร์ปิโดได้เกิดอุบัติเหตุระเบิดขึ้นภายในเรือ ส่งผลให้ลูกเรือเสียชีวิตจำนวน 13 นาย บาดเจ็บจำนวนมาก เรือดำน้ำเสียหายหนักจนต้องปลดประจำการ เป็นก้าวแรกของความล้มเหลวที่อาจนำพาสู่ความสำเร็จ

                อังกฤษยังมีโครงการพัฒนาตอร์ปิโดรุ่นอื่น นั่นก็คือตอร์ปิโดปราบเรือดำน้ำขนาด 533 มม. Mark 20 Bidder ใช้ระบบขับเคลื่อนด้วยมอเตอร์ไฟฟ้า ติดตั้งระบบนำวิถี Passive Sonar ระยะปฎิบัติการณ์ไกลสุด 11 กิโลเมตร ที่ความเร็ว 20 น๊อต ตอร์ปิโดรุ่นนี้มีขนาดเล็กลงกว่าเดิม สามารถติดตั้งบนเรือผิวน้ำขนาด 1,000 ตันได้อย่างสบาย และได้เข้าประจำการทร.อังกฤษในปี 1955 บนเรือฟริเกตปราบเรือดำน้ำชั้น Type 14 Blackwood และชั้น Type 12 Whitby ตามลำดับ

เรือฟริเกตชั้น Type 12 Whitby ของอังกฤษ ติดตั้ง Mark 20 Bidder จำนวน 12 ท่อยิง โดยเป็นท่อยิงเดี่ยวจำนวน 8 ท่อยิง และท่อยิงแฝดจำนวน 2 แท่นยิง ก่อนถอดออกในภายหลัง

                ช่วงเวลาเดียวกันนั้นเอง ตอร์ปิโดเบาปราบเรือดำน้ำ Mark 44 ของอเมริกาเข้าประจำการแล้วเช่นกัน แม้จะมีระยะยิงน้อยกว่า Mark 20 Bidder ทว่ามีน้ำหนักเบา ขนาดเล็ก ใช้งานได้ทั้งกับเรือผิวน้ำและอากาศยาน และมีความอเนกประสงค์มากกว่ากัน อังกฤษและออสเตรเลียได้คิดแก้ไขเรื่องระยะยิง ด้วยการพัฒนาอาวุธนำวิถีปราบเรือดำน้ำ Ikara ขึ้นมา โดยใช้จรวดไร้คนขับขนาดใหญ่ติดตั้งตอร์ปิโด Mark 44 ใต้ท้องเครื่อง ก่อนจะกางปีกหลักออกหลังบินขึ้นไปบนฟ้า บนสุดของแพนหางติดตั้งเสาอากาศรับส่งข้อมูลผ่านคลื่นวิทยุ Ikara มีระยะปฎิบัติการณ์ไกลสุด 19 กิโลเมตร (ไม่รวมระยะปฎิบัติการณ์ของตอร์ปิโด) เข้าประจำการช่วงต้นทศวรรษ 1960 และกลายเป็นอาวุธปราบเรือดำน้ำมาตราฐานทร.อังกฤษ ส่งผลให้ Mark 20Bidder ไม่ได้ไปต่อ เรือที่ติดตั้งไปก่อนหน้านี้ได้ถูกทยอยถอด ก่อนปลดประจำการอย่างเงียบเชียบต้นทศวรรษ 1980

                อาวุธนำวิถีปราบเรือดำน้ำ Ikara มีทั้งข้อดีและข้อด้อยอย่างชัดเจน ข้อดีก็คือระยะปฎิบัติการณ์ ส่วนข้อด้อยก็คือต้องการพื้นที่มหาศาล การออกแบบเรือรบรุ่นใหม่จึงเต็มไปด้วยอุปสรรค เพราะต้องติดตั้งจรวดต่อสู้อากาศยานพร้อมเรดาร์ควบคุมการยิง บริษัทผู้ผลิตพยายามพัฒนาระบบท่อยิงเดี่ยว เป็นกล่องสี่เหลี่ยมเหมือนจรวดปราบเรือรบนี่แหละ แต่แล้วก็ต้องยกเลิกแผนการทั้งหมด Ikara ปลดประจำการต้นทศวรรษ 1980 ขณะที่ ASROC ของอเมริกาได้ไปต่อ ด้วยการพัฒนาให้ใช้งานกับระบบแท่นยิงแนวดิ่ง (Vertical Launching System) ได้

                 Ikara ถูกแทนที่ด้วยเฮลิคอปตอร์ปราบเรือดำน้ำ ซึ่งได้รับการพัฒนาให้มีขนาดใหญ่มากขึ้น บรรทุกอาวุธและระบบตรวจจับได้มากขึ้น ระยะปฎิบัติการณ์ไกลขึ้นและบินได้นานขึ้น อังกฤษยังได้พัฒนาตอร์ปิโดปราบเรือดำน้ำของตัวเอง เพื่อใช้เป็นอาวุธประจำตัวเฮลิคอปเตอร์ รวมทั้งติดตั้งบนเรือผิวน้ำทดแทน Ikara โดยได้รวบรวมข้อด้อยจ่าง ๆของตอร์ปิโด Mark 44เพื่อใช้กำหนดคุณสมบัติอาวุธใหม่ล่าสุด โครงการที่มีชื่อว่า Stringray จึงได้ถือกำเนิดขึ้น

                เนื่องจากมีประสบการณ์จาก Mark 44 มาก่อนแล้ว การพัฒนาจึงเดินหน้าได้อย่างรวดเร็ว โครงสร้างส่วนใหญ่ของตอร์ปิโดรุ่นใหม่ทำจากอลูมิเนียมอัลลอย ใส่หัวรบขนาดใหญ่มากที่สุดเท่าที่จะใส่ได้ เพื่อรับมือกับเรือดำน้ำตัวถังสองชั้นของสหภาพโซเวียต ส่วนจมูกติดตั้งระบบนำวิถีและติดตามเป้าอัตโนมัติ ระบบโซนาร์สามารถส่งสัญญานได้ 4 รูปแบบ ได้แก่

 1.Board Band ใช้สำหรับตรวจจับเป้าระยะไกล และใช้เป็นระบบหลักในการปฏิบัติการในเขตน้ำลึก

2.Narrow Band ใช้เป็นหลักในการตรวจจับเป้าหมาย เมื่อต้องปฏิบัติการในเขตน้ำตื้น

3.Passive ใช้ตรวจจับเสียงซึ่งแพร่ออกมาโดยไม่ตั้งใจจากเป้าหมาย และในกรณีเป้าหมายทำมาตราการต่อต้าน

4.Heightsense ใช้ในการตรวจสอบความลึกของตอร์ปิโดเหนือพื้นท้องทะเล เมื่อต้องปฏิบัติการในเขตน้ำตื้น

                Stringray ใช้งานกับระบบท่อยิง PMW 49 A ผ่านเครื่องควบคุมการยิง LCC จากอังกฤษ สามารถใช้งานผ่านระบบท่อยิงของอเมริกาได้ โดยการปรับปรุงไอ้โน่นนิดไอ้นี่หน่อย การใช้งานง่ายกว่าตอร์ปิโดจากอเมริกามากมาย เพราะสามารถยิงตอร์ปิโดออกไปได้เลย โดยไม่ต้องจำเป็นต้องหันหัวเรือให้เข้ามุมยิง เมื่อได้รับข้อมูลเป้าหมายใต้น้ำจากระบบโซนาร์ เจ้าหน้าที่จะตั้งค่าการเดินทางสู่เป้าหมายให้กับตอร์ปิโด ได้แก่ ระดับความลึกของน้ำ ระยะทางที่ตอร์ปิโดเคลื่อนที่โดยไม่ส่งสัญญานหรือ Silent Mode (กำหนดได้มากสุดถึง 3,656 เมตร) รวมทั้งวิธีการค้นหาเป้าหมาย ซึ่งกำหนดได้ถึง 4 รูปแบบ ได้แก่ การค้นหาแบบวงกลม (Circular) ในน้ำตื้น การค้นหาแบบซิกแซก (Corridor) ในน้ำตื้น การค้นหาแบบวงกลมในน้ำลึก และการค้นหาแบบซิกแซกในน้ำลึก พร้อมกับคำนวนความเร็วลม ความเร็วเรือ ทิศทางและความเร็วของเป้าหมาย

เมื่อ Stringray ได้ถูกยิงลงสู่ท้องทะเล ระบบควบคุมอัตโนมัติจะเริ่มทำงานทันที ตอร์ปิโดจะขึ้นสู่ผิวน้ำเพื่อตรวจเช็คความห่างจากท้องทะเล จากนั้นจะดำลงไปสู่ระดับ 15 เมตรจากท้องทะเลในการปฎิบัติงานเขตน้ำตื้น หรือ 34 เมตรถึงระดับเหมาะสมในการปฎิบัติงานเขตน้ำลึก การกำหนดว่าเป็นเขตน้ำตื้นหรือน้ำลึกนั้น โซนาร์ .Heightsense จะวัดระดับว่ามีความลึกเท่าไหร่ ถ้าน้อยกว่า 180 เมตรให้ถือเป็นเขตน้ำตื้น ถ้ามากกว่า 180 เมตรให้ถือเป็นเขตน้ำลึก จากนั้นตอร์ปิโดจึงเริ่มเดินทางตามข้อมูล แล้วเริ่มค้นหาเป้าหมายใต้น้ำด้วยระบบโซนาร์ ส่วนจมูกของ Stringray ติดตั้ง Transducer ถึง 31 ตัว สามารถส่งบีมพร้อมกันได้ถึง 8 บีมในโหมด Active และจำนวน 6 บีมในโหมด Passive สามารถโจมตีเป้าหมายได้ตั้งแต่ความลึก 40เมตรจนถึง 700 เมตร นับเป็นตอร์ปิโดปราบเรือดำน้ำที่มีประสิทธิภาพสุงรุ่นหนึ่ง

สีเหลี่ยมสีเหลืองคือการทำงานในเขตน้ำตื้น สี่เหลี่ยมสีฟ้าคือการทำงานในเขตน้ำลึก โดยมีระดับความลึก 180 เมตรจากท้องทะเลเป็นตัวแบ่งเขต

                Stringray เข้าประจำการในปี 1983 (มีรายงานในสงครามฟอคแลนด์ปี 1982 ว่า เรือหลวง HMS Antelope ที่โดนเครื่องบิน A-4 ของอาเจนติน่าทิ้งระเบิดจนจมนั้น มีตอร์ปิโดStringray จำนวน 4 นัดอยู่บนเรือ) ปัจจุบันกองทัพเรืออังกฤษประจำการ Stringray Mod 1 ซึ่งเป็นรุ่นใหม่ล่าสุด ส่วนกองทัพเรือไทยประจำการ Stringray Mod 0 บนเรือรบจำนวน 6 ลำ ได้แก่ เรือหลวงคำรณสินธุ เรือหลวงทยานชล เรือหลวงล่องลม เรือหลวงรัตนโกสินทร์ เรือหลวงสุโขทัย รวมทั้งเรือหลวงมกุฎราชกุมาร

       เรือหลวงรัตนโกสินทร์ ติดตั้งระบบท่อยิง PMW 49 A แฝดสามพร้อมตอร์ปิโด Stringray Mod 0 เป็นอาวุธปราบเรือดำน้ำ

ตอร์ปิโดปราบเรือดำน้ำ Mark 54 Lightweight Hybrid Torpedo (LHT)

            วันที่ 29 สิงหาคม 2016 บริษัท Raytheon ประเทศสหรัฐอเมริกาได้เสนอข่าวว่า กองทัพเรือไทยจัดหาตอร์ปิโดรุ่น Mk. 54 จากบริษัท โดยไม่มีการเปิดเผยจำนวนหรือข้อมูลเชิงลึก ข่าวชิ้นเล็ก ๆ ชิ้นนี้ช่วยชี้ทางสว่างให้กับผู้เขียน ถึงเรื่องอาวุธปราบเรือดำน้ำรุ่นใหม่ของทร.ไทย ว่าจะมีประสิทธิภาพสุงเทียบเท่าอารยประเทศ สามารถนอนหลับฝันดีโดยไม่มีสำลีแปะหัว เนื่องจากยังไม่ได้ประจำการอย่างเป็นทางการ จึงขอลงแค่ภาพอย่างเดียวแล้วกันนะครับ

บทส่งท้าย

บทความตอนต่อไปจะเป็นตอนสุดท้ายของอาวุธปราบเรือดำน้ำ ผู้เขียนพยายามที่จะใส่รวมกับตอนนี้…แต่สุดท้ายก็จนด้วยเกล้า โดยเป็นเรื่องระบบโซนาร์และอากาศยานปราบเรือดำน้ำ ตามอ่านเพื่อเป็นกำลังใจกันต่อไปนะครับ  ;)

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 อ้างอิงจาก

http://www.fleet.navy.mi.th/ftc/test56/2210.pdf

http://www.navweaps.com/Weapons/WTBR_PostWWII.php

http://raytheon.mediaroom.com/2016-08-29-Raytheon-awarded-US-Navy-MK-54-torpedo-contract

https://en.wikipedia.org/wiki/Mark_54_MAKO_Lightweight_Torpedo

http://www.raf.mod.uk/equipment/stingray.cfm

https://maritime.org/doc/jolie/part2.htm

https://fas.org/man/dod-101/sys/ship/weaps/mk-32.htm

https://en.wikipedia.org/wiki/Mark_44_torpedo

 https://en.wikipedia.org/wiki/Mark_43_torpedo

ภาพประกอบอ้างอิงจาก

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=546866358684015&set=gm.10151410773675658&type=3&theater

http://www.e-pic.se/keyword/torpedo/i-Bqh2kJZ/A

https://en.wikipedia.org/wiki/File:MK43_torpedo_on_AD.jpg

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/38/Mk44_torpedo_Kanoya_Museum.jpg/1280px-Mk44_torpedo_Kanoya_Museum.jpg

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/f1/US_Navy_111115-N-RI884-263_A_MK_46_Mod_5A_exercise_torpedo_is_launched_from_the_guided-missile_destroyer_USS_O'Kane_(DDG_77)_during_the_integrated.jpg

http://upic.me/i/7r/img_8360_resize.jpg

https://www.facebook.com/prthainavy/photos/pcb.1181776695207018/1181776655207022/?type=3&theater

http://www.deagel.com/library/Sting-Ray_m02006120800163.aspx

http://www.worldwarships.com/sites/default/files/photos/mattmar/IMG1362.jpg

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=4856113083104&set=a.4856046041428.1073741825.1305403895&type=3&theater

https://en.wikipedia.org/wiki/Mark_54_MAKO_Lightweight_Torpedo

ปล.ภาพแรกสุดสวยมาก ไม่น่าเชื่อว่า 42 ปีที่แล้วจะถ่ายภาพได้สวยและชัดและสีแบบนี้ ผมเลยรีบเปลี่ยนภาพในบัดดล จากเรือหลวงตาปีเป็นเรือหลวงตาปีเนี่ยแหละ ฮ่า ฮ่า...กำลังโมลำนี้อยู่พอดี ;)

ขอบคุณมากครับท่าน superboy

แซวซะ 1 นัด

"และแล้วก็มาถึงตอร์ปิโดปราบเรือดันน้ำในที่สุด..."

แฮ่

ว่าจะมาถามสักหน่อยครับ ท่านsuperboyคิดว่าระหว่าง

1. ติดตั้งจรวดปราบเรือดำน้ำที่มีหัวตอร์ปิโด เช่น VL-ASROC, MILAS กับ

2. ติดตั้งแท่นยิงตอร์ปิโดหนัก (HWT) ที่มีระยะยิงไกล เช่น SeaHake mod 4 ER รุ่นยิงจากผิวน้ำ (ซัดไป100กว่าโล)

แบบไหนจะเหมาะสมกว่ากันครับ config 2 ผมเห็นพวกเรือconceptบางลำทำนะ เช่น XO ของ Damen แล้วก็เหมือนจะมีเรือตะวันออกกลางสักประเทศเอามาติดใช้จริงแล้ว?

ส่วนตัวคิดว่าขึ้นอยู่กับความเหมาะสมด้านอื่นด้วย ASROC เอาตอร์ปิโดตัวเองมาใส่จรวดเพื่อเพิ่มระยะยิง ส่วน Milas เอาจรวดตัวเองมาใส่ตอร์ปิโดเพื่อใช้เป็นลูกไกล อาวุธพวกนี้ใช้ตอร์ปิโดรุ่นเดียวกับบนเรือและอากาศยาน จึงง่ายกับการจัดหาและซ่อมบำรุง การตรวจหาเป้าหมายจะใช้ทั้งอากาศยาน โซนาร์หัวเรือ โซนาร์ลากท้าย ระบบด้าลิงค์ รวมทั้งเรดาร์ 3 มิติของเรือ เหมาะกับประเทศที่มีกองเรือขนาดใหญ่

ส่วนตอร์ปิโด 21 นิ้วก็ดีไปอีกแบบ และเหมาะสมกับประเทศที่ผลิตอาวุธเองไม่ได้ มันน่าจะจัดหาง่ายกว่าและใช้งานง่ายกว่าและประหยัดกว่า คือโซนาร์ลากท้ายตัวเดียวคุมไปเลย สะดวกกับประเทศที่มีกองเรือขนาดเล็ก และใช้งบประมาณน้อยกว่า ติดเรือลำเล็กก็ได้นะเออ

แต่โดยส่วนตัวเชื่อว่า ตอร์ปิโดจะควบคุมลำบากกว่า มันไม่ง่ายเลยที่จะใช้โซนาร์ตัวเดียวตรวจจับ+ล๊อคเป้าหมาย+ยิงและนำวิถี แล้วโซนาร์ลากท้ายเนี่ย...จะใช้นำวิถีให้ตอร์ปิโดเรา หรือนำวิถีให้ตอร์ปิโดเขาก็ยังไม่รู้เลย มันเป็นเคสวัดใจดวลกันแบบคาวบอยตะวันตก เพราะเรือดำน้ำมีอาวุธเหมือนกันเป๊ะเลย และตามกลิ่นเรามาด้วยโซนาร์ของเราอีกที (หรือเปล่า ??)

ถ้าจะใช้ตอร์ปิโดในการรบจริง โซนาร์เราต้องเจ๋งจริงทำงานได้สมบรูณ์แบบจริง และที่สำคัญคนของเราต้องเก่งจริงมีประสบการณ์จริงสุง รวมทั้งเรือดำน้ำอีกฝ่ายตัดสินใจหลบซ่อนหรือยังไม่รู้ว่าเราอยู่ตรงนี้  แต่ปัจจุบันเรือดำน้ำโซนาร์ทันสมัยมาก มีไอ้โน่นไอ้นี่เยอะแยะ ผมก็ไม่กล้าดูแคลนว่าเราจะเจอก่อนและยิงได้ก่อน อีกอย่าง...ไม่รู้ว่าสามารถยิงตอร์ปิโดได้พร้อมกันกี่นัด

ทีนี้ถ้าใช้ ASROC ยิงเข้าพื้นที่ต้องสงสัยซัก 3-4 ลูกให้ไปหาเป้าหมายเอาเอง โดยมีฮ.บินขึ้นไปค้นหาเป้า ถ้าเรือดำน้ำไม่จมก็ต้องหนีกันตาเหลือกล่ะ (อาจยิงไม่โดนแต่ซื้อเวลาได้ซัก 1-2 วัน) อลังการงานสร้างกว่าและผลาญเงินเยอะกว่าแน่ เลยไม่เห็นเรือรบที่ติดตั้ง ASROC และตอร์ปิโด 21 เพราะมันแพงและยุ่งยากเกินไป อย่างอิตาลีก็ถอดตอร์โดออกหลังใช้ Milas

อะไรที่มองไม่เห็นด้วยตานี่ทำงานด้วยยากมาก ที่เรือดำน้ำยิงโดนส่วนใหญ่เป็นเพราะอีกฝ่ายไม่รู้ตัวมากกว่านะ (ผมคิดแบบนั้น) ส่วนเรื่องระยะยิงเนี่ย จรวดปราบเรือดำน้ำโซเวียตระยะยิงเกิน 100 กิโลเมตรมีมานานแล้ว อย่าถามหาความแม่นยำเลยนะครับ

ที่นี้ถ้า.... ตอร์ปิโด 21 นิ้วนำวิถีด้วยตัวเองได้ ผมเชียร์ให้ติดกับเรือผิวน้ำไว้เป็นลูกยาวครับ ถูกที่สุด ง่ายที่สุด แม้มันจะไม่แม่นยำที่สุดก็ตามเถอะ

อีกเรื่องก็คือ เดี๋ยวนี้โซนาร์ต้องใช้สำหรับอาวุธป้องกันตัวเองแบบ Hard Kill แล้ว  ผมมองว่าต่อไปโซนาร์หัวเรือจะต้องพัฒนาให้ดีกว่าเดิม เพราะจะมาลากท้ายตลอดเวลาคงลำบากกันเลยทีเดียว เรือใหญ่ก็จะได้เปรียบมากขึ้นไปอีก

นึกถึงประโยค"ชาวนาน้ำตาตก หรือชาวนาร้องไห้"

ยุคหนึ่งสมัยหนึ่งถ้ามีการทดสอบยิงตอร์ปิโดแล้วพลาดเป้าขึ้นมา  ผู้เกี่ยวต้องเขียนรายงานที่หนาปึกกันถ้วนหน้า  และมักจะโดน ผบ.หรือเพื่อนฝูงถามกันกันด้วยประโยคนี้

ท่านภูพูดถึง Damen XO ทำให้ผมนึกถึงเรื่องที่ลืมไปเลย  นั่นคือเรือ Crossover จากเมืองรองเท้าบูทที่เพิ่งทำพิธีตัดเหล็กลำแรกสุดไปแล้ว Multipurpose Offshore Patrol Ship (PPA) ของ Fincantieri

เรือท่านภูจะมีใครซื้อหรือเปล่ายังไม่รู้ แต่เรือลำนี้มาแน่นอน เพียงแต่จัดเต็มแค่ไหนเท่านั้นเอง

ใต้ลานจอดฮ.มี พื้นที่ว่างขนาดใหญ่ถึง 2 modules สามารถใส่อะไรต่อมิอะไรตามภารกิจได้ หนึ่งในนั้นคือ Towed array module and Heavyweight torpedo tubes 

ถ้าอิตาลีใส่จริงอนาคตอาจจะฮิตก็ได้ โดยมีข้อแม้ว่าระบบต้องมีขนาดไม่ใหญ่นัก ราคาพอประมาณ ตั้งคอนโซลแยกจากระบบอำนวยการรบ (ตามภาพก็ได้หมดแหละ) แต่คงต้องเชื่อมโยงระบบสื่อสารให้กัปตันเรือสั่งยิงอยู่ดี จะเป็นระบบปราบเรือดำน้ำระยะไกลราคาไม่แพงอีกรุ่นหนึ่งให้เลือก

แต่ไม่รู้จะเกิดแล้วขายดีหรือเปล่านะ ถ้าประเทศผู้ผลิตไม่ใช้เสียเองลูกค้าก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ ขนาด Goldkeeper ยังหมดอนาคตไปแล้วเลย อันนี้คนล่ะส่วนกับใช้ดีไม่ดี หรือเอาไปใช้ในน่านน้ำไหน กับใคร อย่างไร มันคงต้องพิจารณาภารกิจให้ชัดเจนก่อนซื้อด้วย