โดย นักเรียนนายเรือ ประวิทย์ จีระจันทร์

เป็นครั้งแรกในราชนาวีไทยที่ยอมให้นักเรียนนายเรือลงไปศึกษากิจการภายในเรือดำน้ำขณะออกไปทำการฝึก ผู้ที่มีโอกาสดีนี้ก็คือ นักเรียนใหม่ของต้น พ.ศ. 2483 ซึ่งมีข้าพเจ้ารวมอยู่ด้วยคนหนึ่ง

เข้าวันที่ 10 มิ.ย. 83 มนุษย์โชคงามทั้ง 23 คน ได้รับอนุมัติให้รับประทานข้าวพร้อมกับยามผลัด 1 คือเวลา 0730 (เขียนแบบทหารเรือ คือ เวลา 7:30 น. ของพลเรือน – ต.ต.) และเวลา 0800 (เขียนแบบทหารเรือ คือ เวลา 8:00 น. ของพลเรือน) ให้พร้อมที่จะไปจากเรือได้ ข้าพเจ้ารับประทานข้าวได้ไม่กี่คำก็เลิก แต่ไม่ยอมรับกับพวกเพื่อนๆว่า ตื่นจนกินข้าวไม่ลง แก้ตัวไปว่า แกงมะระซึ่งเป็นกับข้าวมื้อเช้านี้ พ่อครัวต้มเอารสขมออกไม่หมด รู้สึกว่าไม่แต่ข้าพเจ้าคนเดียวที่ตื่น แต่เพื่อนคนอื่นๆก็คงเช่นกัน เพราะปรากฏว่าแทบทุกคนพร้อมอยู่บนดาดฟ้าก่อน 0800 ทั้งนั้น เมื่อพวกเราทั้งหมดมาถึงเรือพงัน ซึ่งเป็นเรือพี่เลี้ยงของเรือดำน้ำในการออกมาฝึกคราวนี้ ผู้อำนวยการศึกษาพรรคนาวิน ก็จัดการแบ่งพวกเราออกเป็น 3 ชุด ชุดหนึ่งๆก็ต้องอยู่ที่ที่แห่งหนึ่งจะเดินเพ่นพ่านไม่ได้ ข้าพเจ้ากับเปล่งมีโชคดีที่ถูกจัดให้อยู่หอกลาง และอยู่ใกล้กล้องตาเรือที่อยากดูเป็นนักเป็นหนา(หอกลาง คิดว่าน่าจะเป็น หอบังคับการเรือ – Conning Tower คะ เพราะเรือรุ่นสงครามโลกครั้งที่สอง จะเพิ่มเนื้อที่ในหอบังคับการเรือ เป็นที่ๆผู้การเรือจะสำรวจสภาพบนผิวน้ำด้วยกล้องตาเรือ ส่วนนี้จะอยู่เหนือสถานีควบคุมเรือ หรือ Control Station – ต.ต.)

เวลา 0911 เตรียมเรือเข้ารบ ร.ท. พจน์ จิตรทอง ต้นหน จัดการหาที่เรือ คนประจำเรือช่วยกันตรวจเรือตลอดลำ เก็บของที่จะหลุดหายหรือชำรุดได้เมื่อถูกน้ำเค็ม ล้มเสาและเก็บเข็มทิศบนสะพาน เนื่องจากเป็นที่ทราบกันดีแล้วว่า กระทำร้ายศตรูของเรือชนิดนี้ ก็เมื่ออยู่ใต้ผิวน้ำ

ข้าพเจ้ายืนดูเขาทำงานกัน ด้วยรู้สึกตื่นเล็กน้อย เห็นของแปลกๆอันเป็นธรรมดาของผู้แรกเห็น ทุกคนมีหน้าที่ประจำตัวและปฏิบัติได้อย่างรวดเร็วและเรียบร้อย ปราศจากเสียง ผิดกับในเรือของเรา ซึ่งแทบทุกคนมักมีหน้าที่สั่งงานทั้งสิ้น ตามลำดับอาวุโส

เวลา 0939 เรืออยู่ใต้ระดับน้ำ 10 เมตร จากกล้องตาเรือที่เคยอยากดูอย่างที่สุด ข้าพเจ้าก็ได้เห็น ร.ล. พงัน ซึ่งตามออกมาเป็นเรือเป้าในการฝึกยิงตอร์ปิโด กำลังแล่นอยู่บนพื้นน้ำ มองไปรอบๆก็ได้เห็นเกาะต่างๆที่แลดูงามขึ้นอย่างประหลาดทั้งๆที่เมื่ออยู่บนผิวน้ำ ข้าพเจ้าไม่เคยสนใจมากนักเลย ตลอดเวลาข้าพเจ้าไม่ยอมห่างกล้อง พอได้โอกาสขณะที่ต้นเรือไปทำกิจอื่น ข้าพเจ้าเป็นเข้าแทนที่ทันที ดูทุกสิ่งที่สามารถจะดูได้อย่างไม่รู้เบื่อ บางคราวเมื่อสมมุติว่ายิงตอร์ปิโดไปลูกหนึ่ง เรือจึงโผล่ขึ้นปริ่มน้ำครั้งหนึ่ง เพื่อแสดงที่เรือให้เป้าเห็นได้ชัดเจน จากกล้องตาเรือจะมองเห็นทางท้ายเรือลอยอยู่เกือบๆพ้นระดับน้ำ เสาวิทยุเล็กๆตัดน้ำเป็นทาง เห็นรูปเรือลอยอยู่ในน้ำได้รางๆ เรือเป้าแล่นผ่านทางหัวท้ายบ้าง ทำให้คิดไปถึงสงครามขณะนี้ว่า จะมีเรือปฏิปักษ์ลำใดบ้างหนอที่กำลังเคราะห์ร้ายถูกด้อมหาโอกาสทำลายอย่างที่เราทำการฝึกอยู่ขณะนี้ งานที่กระทำถึงแม้จะดูเป็นการลอบทำร้ายอย่างไม่ใช่นักกีฬาก็ตาม แต่ก็เป็นงานที่จำใจต้องทำเพื่อประโยชน์แก่บ้านเกิดเมืองนอนของตน ซึ่งไม่มีผู้รักชาติคนใดจะติเตียนได้ งานของเรือดำน้ำก็คือการทำลายศตรูผิวน้ำในระยะฉกรรจ์ของตอร์ปิโด ซึ่งนับว่าต้องเข้าใกล้ข้าศึกมาก (ปัจจุบันตอร์ปิโดเรือดำน้ำถูกพัฒนาให้ยิงได้จากระยะไกลมากกว่าเดิม และมีระบบค้นหาเป้าที่แม่นยำกว่าสงครามโลกครั้งที่สองคะ ทำให้ไม่ต้องดำไปใกล้เรือเป้ามากเท่าเรือดำน้ำสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง – ต.ต.) งานนี้เป็นงานที่นักดำทุกคนยอมสละแล้ว ทุกๆอย่างเพื่อชาติของเราโดยเฉพาะ งานทุกอย่างใต้ผิวน้ำเกี่ยวกับชีวิตของพวกเขาทั้งลำเรือ แต่สำหรับคนไทยเราที่มีคติอยู่ว่า "ถึงที่ตายแม้อยู่ในมุ้งก็หนีไม่พ้น" ฉะนั้นเราควรพูดได้เต็มปากว่า คนขี้ขลาดเท่านั้นแหละที่กลัวตาย และคนจำพวกนี้เองเป็นส่วนหนึ่งของผู้ที่ถ่วงความเจริญของชาติให้ด้อยลงโดยปากของเขา สิ่งใดที่เขาไม่กล้าทำแล้วกลับยุยงส่งเสริมให้ผู้อื่นไม่ทำ ตามเขานั้น หาเป็นไปด้วยความหวังดีไม่ แต่เป็นไปด้วยอาการที่จะหาพรรคพวกไว้สนับสนุนปิดบังความขลาดของเขานั้นเอง พ่อแม่ผู้ปกครองบางท่านความที่รักลูกจนเกินการ มักไม่ยอมให้ลูกหลานของท่านเป็นนักบิน – นักดำ โดยกลัวว่าเขาเหล่านั้นจะตาย แต่ท่านหานึกไม่ว่า ถึงเขาไม่เป็นนักบิน – นักดำ เขาก็ต้องตาย และท่านก็หาทราบไม่อีกว่าการตายโดยอยู่เฉยๆ กับตายในขณะพยายามทำประโยชน์แก่ชาตินั้นมันต่างกันอย่างไร ถ้าท่านผู้เฒ่าผู้แก่ของเรารักชาติ และอบรมบุตรหลานของท่านให้ถูกวิธีแล้ว ข้าพเจ้าไม่สงสัยเลยว่าไทยเราจะก้าวไปได้อีกไกลมากกว่านี้มากต่อมากนัก

เราผ่าน ร.ล. แม่กลอง เวลาประมาณ 1145 ซึ่งเป็นเวลาใกล้อาหารกลางวัน และทางผู้ใหญ่คงจะคาดว่าพวกเราหิว จึงเร่งให้เรือมารับพวกเรากลับ สำหรับข้าพเจ้าขอปฏิเสธว่าไม่รู้สึกหิวเลย และคงมีเพื่อนของข้าพเจ้าอีกไม่น้อยที่มีความรู้สึกเช่นเดียวกับข้าพเจ้า

ระหว่างทาง ร.ท. พจน์ จิตรทอง ผู้อำนวยการศึกษาของพวกเราเมื่อปีที่แล้ว ได้กรุณามานั่งอธิบายเรื่องเล็กๆน้อยๆเกี่ยวกับเรือดำน้ำให้ฟังอีก นับว่าท่านยังคงกังวลในพวกเราอยู่ตลอดมา ซึ่งเป็นสิ่งที่พวกเราทุกคนจะลืมเสียมิได้เลย จากท่านข้าพเจ้าได้ความรู้ในเรื่องศัพท์ของเรือดำน้ำภาษา ต่าง ประเทศ ที่เข้าใจว่ายังมีอีกไม่น้อยคนที่ไม่ทราบเช่นเดียวกับข้าพเจ้าในขณะนั้น กล่าวคือ คำว่า "Submarine" คำนี้ข้าพเจ้าเชื่อว่าแทบทุกคนคงหมายความถึงเรือดำน้ำที่ใช้กันอยู่ทุกวันนี้ แต่ความจริงหาใช่ไม่ "Submarine" ความจริงหมายถึง เรือใต้น้ำที่ปรากฏจากกำลังลอย หรือมีกำลังลอยเป็นลบ ไม่สามารถทรงตัวลอยอยู่ในน้ำได้ด้วยตัวมันเอง แต่สามารถจมลงใต้ระดับน้ำด้วยน้ำหนักของมันแต่ลำพัง ส่วนเรือดำน้ำที่ใช้กันอยู่ทุกวันนี้ ถึงแม้เราจะเห็นว่ามันอาจจมลงใต้ระดับได้ แต่ความจริงกำลังลอยของมันเป็นบวกอยู่เสมอ และอาจสามารถทรงตัวลอยอยู่ในน้ำได้ ในการอาการที่เรียกกันว่า "แขวน" และการที่มันจมลงใต้ระดับน้ำทั้งๆที่ยังมีกำลังลอยเป็นบวก ก็เนื่องด้วยอำนาจของหางเสือนอนที่กระทำขณะเรือกำลังเคลื่อนที่ เรือดำน้ำในลักษณะนี้เป็นเรือที่เราใช้กันในปัจจุบันทั่วโลก และไม่ใช่ Submarine แต่เป็นเรือชนิด "Submersible"

ข้าพเจ้าจากเรือวิรุณ มาด้วยความภาคภูมิใจที่พอจะไปอวดพรรคพวกได้เต็มปากว่า "เคยลงดำในเรือดำน้ำมาแล้ว" และทุกสิ่งที่ได้พบเห็นจะคงติดตาเตือนใจข้าพเจ้าอยู่ตลอดไปว่า วันหนึ่งข้าพเจ้าได้เคยยืนอยู่ใต้ระดับน้ำลึกหลายเมตร และสามารถกวาดสายตาชมภูมิประเทศบนผิวน้ำรอบๆข้างด้วยความร่าเริงใจ

มาเจิมคนแรกครับ // สวัสดีครับคุณ OA นานนะครับที่ไม่ได้เจอกันสบายดีไหมครับ

จุ๊บ จุ๊บ รักนะพี่ OA คิดถึงเสมอ อย่าไปไหนอีกนะ อิ อิ 

อิ อิ ไม่เคยดำน้ำ เคยแต่มุดน้ำแถวบ้าน - -"

ขอบคุณค๊า ^.^

สวัสดีทุกๆท่าน สบายดีนะคะ ขอบคุณที่คิดถึงคะ ^_^ คิดถึงมากมายคะ จุ๊บๆ  ต้องขอโทษด้วยที่ตอบช้ามากๆคะ กลับบ้าน ไปเล่นคอมที่บ้าน เน็ตเดี้ยงอีก โฮ่ๆ

คิดถึงมากมาย จุ๊บๆ - ฝากถึงน้องหนูนีลคะ ^_^