ในส่วนของ ทบ. นั้น  ถ้าเรื่องประสบการณ์  หน่วยที่รับผิดชอบงานสนามสายแดนใน กกล. ก็มีประสบการณ์มากเหมือนกันครับ  เพราะต้องประจันหน้ากันตลอด  ในขณะที่พม่าเองนั้นกำลังพลที่มากประสบการณ์ก็มีอันต้องสูญเสียไปในการรบจำนวนหนึ่งเช่นเดียวกัน..............ถ้าเทียบกันแบบลูกทุ่งๆแล้วละก็   เราจะได้เปรียบในเรื่องของการส่งกำลัง อาวุธยิงสนับสนุน และกำลังเสริม     แต่พม่าจะได้เปรียบในเรื่องของบุคคล คือ บุคคลเข้ามีความอดทน หรือพูดง่ายๆก็คือ อึด ทึก ทน  มากกว่าเรา      เวลาทหารพม่าเค้าสับเปลี่ยนกำลังกันนั้นเค้าเคลื่อนย้ายด้วยการเดินเท้า(ไม่มียานพาหนะ เหมือนเรา)  และเค้าส่งกำลังแค่ครั้งเดียว(ก็ครั้งแรกที่เดินมานั้นแหละ) ส่วนที่เหลือไปหากินกันเองข้างหน้า(เลยทำให้ทหารพม่าต้องเลี้ยงชีพด้วยการปล้นสะดมและเงินหรือหารายได้ด้วยวิธีอื่นๆ)     ไพร่พลพม่าชั้นพลทหารบางทีก็ไล่เกณฑ์เอาตามหมู่บ้านระหว่างทางนั้นแหละครับ   และพม่าจะมีส่วนหนึ่งที่ใช้สนับสนุนคือ  ลูกหาบ  ซึ่งก็เกณฑ์มาเช่นเดียวกัน  ลูกหาบก็ไม่ต้องทำอะไร แบกหามสิ่งของสัมภาระอย่างเดียว อาวุธไม่มี  ถ้าหนี ถ้ารอดก็รอดไปถ้าไม่รอดก็โดนลูกตะกั่วเจาะตัว   ซึ่งเราก็จับได้ปล่อยๆในส่วนของลูกหาบที่หนีเข้ามา(ถ้านึกภาพลูกหาบไม่ออก  ให้นึกถึง ภูกระดึง ที่มีบริการแบกสัมภาระขึ้นไป  ก็ประมาณนั้น แต่โหดกว่า)..............ความจริง คิดกันเล่นๆ ในส่วนของลูกหาบ เราก็น่าจะเอาบ้าง ก็ไม่ต้องเอาจากไหนหรอกครับ  พวกแรงงานเถื่อนที่จับได้  หรือ ไม่ก็พวกผู้ต้องโทษทั้งหลาย   มาหาบส่งของตามฐานบนเขาสูงตามชายแดน  หุหุหุ

ส่วนตัวคิดว่าลักษณะการใช้ลูกหาบแบบนั้นไว้ใจไม่ได้นะครับในแง่การรักษาความปลอดภัยต่างๆเช่นเรื่องความลับของที่ตั้ง ขนาดกำลัง ข่าวสาร หรืออาวุธยุทโธปกรณ์ รวมถึงดีไม่ดีอาจจะมีการใช้อาวุธต่อต้านฝ่ายเราขึ้นมาก็ได้ครับถ้าเผลอ