แม้เทคโนโลยีการสร้างปืนยุคปัจจุบันจะทำให้พลซุ่มยิงทำงานง่ายขึ้น  ยิงได้ไกลขึ้น  แต่ทหารหน้าที่พิเศษนี้ได้สร้างประวัติศาสตร์เอาไว้มากในสงครามใหญ่หลายครั้งที่ผ่านมา พลซุ่มยิงฝรั่งเศสคือผู้เขียนประวัติหน้าสุดท้ายของพลเรือโทโฮเรชิโอ  เนลสันแห่งราชนาวีอังกฤษ  ครั้งทำสงครามทางทะเลกับกองทัพนโปเลียน เยอรมันนำพลซุ่มยิงมาใช้งานได้ประโยชน์สูงสุดในแนวสนามเพลาะของสงครามโลกครั้งที่ 1 ด้วยการแจกกล้องเล็งประกอบปืนให้ทหารมากที่สุดเมื่อเทียบกับคู่สงคราม  เพียงฝ่ายตรงข้ามยื่นมือพ้นแนวหลุมเพลาะเท่านั้น  เขาจะตกเป็นเหยื่อกระสุนจากทหารเยอรมันทันที  เริ่มแรกทั้งฝ่ายอังกฤษและฝรั่งเศสต่างคิดว่าความแม่นของเยอรมันเป็นความบังเอิญ  จนกระทั่งยึดกล้องเล็งได้พร้อมปืนความจริงอันน่าหวาดหวั่นจึงปรากฏ

ชื่อเสียงพลซุ่มยิงเยอรมันระหว่างสงครามโลกครั้งที่ 1 เป็นที่เลื่องลือ  ส่วนหนึ่งมาจากความแม่นที่ได้จากเลนส์กล้อง  เป็นที่ทราบกันทั่วโลกว่าอุตสาหกรรมผลิตเลนส์ของเยอรมันเป็นที่1ของโลก  ไม่มีใครไม่รู้จักเลนส์จากบริษัทคาร์ล ไซส์แห่งเมืองเยนา(Jena)  พอรู้ว่าเยอรมันไปได้สวยกับพลซุ่มยิง  อังกฤษก็เริ่มฝึกพลซุ่มยิงฝ่ายตนบ้างเพื่อลดความเสียเปรียบระหว่างฝ่ายตนกับเยอรมัน  ทั้งสองฝ่ายต่างใช้ยุทธวิธีเดียวกันคือออกทำงานเป็นทีมพลซุ่มยิงและพลชี้เป้าทีละสองคน  จะมีแต่แนวรบด้านตะวันออกที่ประจันหน้ากับรัสเซียที่เยอรมันเด็ดชีพข้าศึกได้คล่อง  เพราะขณะนั้นรัสเซียยังไม่ให้ความสำคัญกับพลซุ่มยิงเป็นเรื่องเป็นราว

พลซุ่มยิงได้ออกศึกใหญ่อีกครั้งในสงครามโลกครั้งที่ 2 พลซุ่มยิงอังกฤษผู้ซ่อนตัวในที่มั่นมิดชิดสามารถหน่วงเวลากองทัพเยอรมันผู้ไล่ขยี้ได้จนมีเวลาอพยพจากดันเคิร์ก  ผลงานนี้ทำให้อังกฤษหันมาพัฒนากิจการซุ่มยิงเป็นการใหญ่ กระนั้นก็ยังจำกัดอยู่ให้เป็นภารกิจของนายทหารสัญญาบัตรและชั้นประทวน ใช้งานได้ไม่เต็มประสิทธิภาพ  เมื่อเทียบกับคู่สงครามอย่างเยอรมันซึ่งไม่จำกัดชั้นยศของผู้สมัครเป็นพลซุ่มยิง ทั้งที่เป็นฝ่ายแพ้สงครามโลกครั้งที่ 1 แต่ความต่อเนื่องในการพัฒนาพลซุ่มยิงของเยอรมันไม่ได้ลดหย่อนลงเลย  พลซุ่มยิงเยอรมันสร้างผลงานเด่นๆหลายครั้งระหว่างสงครามกลางเมืองสเปนและในช่วงต้นสงครามโลกครั้งที่ 2

เมื่อเยอรมันรุกรานโซเวียต  สงครามระหว่างพลซุ่มยิงของทั้งสองชาติรุนแรงยิ่งขึ้น  สมรภูมิสตาลินกราดคือพื้นที่ห้ำหั่นระหว่างพลซุ่มยิงโดยแท้  เมื่ออาคารใหญ่ๆในเมืองถูกปืนใหญ่และระเบิดของเยอรมันทำลายจนเหลือแต่ซาก  ทหารรบกันทุกที่ตั้งแต่ในอาคารบนท้องถนนจนถึงท่อระบายน้ำ  ทั้งสองฝ่ายต่างมุ่งสังหารเป้าหมายด้วยปืนซุ่มยิงจากซอกเล็กหลืบน้อยของอาคาร               

รัสเซียดูเหมือนจะได้เปรียบเพราะเป็นฝ่ายตั้งรับที่คุ้นเคยดีกับชัยภูมิของตน  พลซุ่มยิงรัสเซียทั้งบุรุษและสตรีสังหารนายทหารเยอรมันได้มาก  วาสิลี  ซาอิเซฟ  ผู้ใช้ปืนเล็กยาวโมซิน-นากันต์ปลิดชีพข้าศึกได้นับร้อย  ได้รับความสำคัญจนถูกยกเป็นวีรบุรุษแห่งชาติ  จนฝ่ายเยอรมันต้องส่งพันตรี(เอส.เอส.)ไฮนซ์  ธอร์วัลด์พลซุ่มยิงชั้นครูจากโรงเรียนฝึกพลซุ่มยิงเมืองซอสเซนมาปราบ   เพื่อเรียกขวัญและกำลังใจทหารฝ่ายตนกลับคืน  แต่ก็เป็นที่ทราบกันว่าต้องเสียทีให้ซาอิเซฟแห่งกองทัพแดง (ดังเรื่องราวที่ปรากฏในภาพยนตร์เรื่อง Enemy at the Gate และหนังสือชื่อเดียวกัน) ปืนคาร์ 98Kของเขาที่ถูกยึดได้ยังตั้งแสดงอยู่ในกรุงมอสโก

ฝ่ายสหรัฐฯเองก็ใช้พลซุ่มยิงอย่างกว้างขวางไม่แพ้เยอรมันและอังกฤษ  พลซุ่มยิงกองทัพสหรัฐฯทำงานได้ผลทั้งในสมรภูมิอาฟริกาเหนือ  ฝรั่งเศส และใช้ต่อต้านการซุ่มยิงของเยอรมันในช่วงรุกเข้าสู่กรุงเบอร์ลิน

ปัจจุบันกิจการนี้ยังถูกพัฒนาไม่หยุดยั้งทั้งยุทธวิธีและยุทโธปกรณ์  ปืนซุ่มยิงถูกพัฒนาให้เบา แรงรีคอยล์น้อย  ใช้ระบบลำกล้องลอย(free float barrel)เพื่อทวีความแม่น  ที่ใดที่ทหารสามารถซุ่มซ่อนตัวเองได้แนบเนียน  ดัดแปลงภูมิประเทศให้เป็นประโยชน์ต่อตนได้มากที่สุด  ที่นั่นย่อมมีพลซุ่มยิง

นอกจากกองทัพที่ต้องใช้ทหารหน้าที่พิเศษนี้  ตำรวจก็ต้องพึ่งพาพลซุ่มยิงเช่นกันโดยจะถูกบรรจุไว้ในอัตราของหน่วยปฏิบัติการพิเศษSWAT(Special Weapons And Tactics)  ประกอบทีมเช่นเดียวกับทหารคือ1พลซุ่มยิงกับ 1พลชี้เป้าทำหน้าที่สลับกัน  เพื่อเป็นคำตอบสุดท้ายเมื่อการเจรจาล้มเหลวและการส่งทีมจู่โจมเข้าที่หมายดูจะปลอดภัยน้อยกว่า

เมื่อพิจารณาจากภารกิจ  พลซุ่มยิงคือทหารที่แตกต่างจากหน่วยรบปกติ เป็นหน้าที่พิเศษจริงๆซึ่งไม่อาจเป็นกันได้ทุกคน  เขาสามารถปฏิบัติการได้ทั้งเดี่ยวและเป็นทีม  ต้องมีความอดทนสูงสุด  นอนแช่ปลักหรือหมอบซุ่มท่ามกลางแสงแดดแผดเผาได้เป็นวัน  เคลื่อนที่ได้ช้าและแนบเนียน  ดัดแปลงสิ่งต่างๆในภูมิประเทศเพื่อการซ่อนพรางได้เก่ง  ใจเย็น รอบคอบและละเอียดละออเมื่อต้องเลือกอาวุธ กระสุน ที่ตั้ง ต้องยิงแล้วทำลายเป้าหมายให้ได้ในนัดเดียว ต้องฆ่าให้ตายด้วยกระสุนนัดนั้น เพราะนัดต่อไปอาจไม่มีโอกาสหากฝ่ายตรงข้ามรู้ที่ซ่อน

เมื่อกระสุนนัดเดียวเปลี่ยนสถานการณ์ในสนามรบได้  มันย่อมเปลี่ยนโฉมหน้าการเมืองได้เช่นกันเมื่อถูกนำมาใช้กับผู้นำประเทศหรือศัตรูทางการเมือง  ราฟาเอล ทรูจิลโลผู้นำเผด็จการแห่งสาธารณรัฐโดมินิกัน  อเมริกากลาง เสียชีวิตจากการซุ่มยิงเมื่อปี 1961 ด้วยปืนจากการจัดหาโดยซีไอเอ  เมื่อทำท่าว่าจะขวางหูขวางตารัฐบาลสหรัฐฯขณะนั้น

กระสุนนัดเดียว(แต่พุ่งมาจากหลายที่)เช่นกัน ที่ปลิดชีวิตอดีตประธานาธิบดีคนที่35ของสหรัฐฯ จอห์น ฟิตซ์เจอรัลด์ เคนเนดี้ในวันที่ 22พฤศจิกายน 1963 ด้วยหัวกระสุนขนาด 6.5 ม.ม.หนัก160 เกรนจากปืนเล็กยาวแมนลิเคอร์-คาร์คาโนติดกล้องเล็งของลี ฮาร์วี ออสวอลด์  หนุ่มสติเฟื่องที่ไปยืนอยู่ในอาคารเท็กซัส สกูล บุค ดีโพซิทอรี่ในบริเวณดีลีย์พลาซา ดัลลัส เท็กซัส  แต่ภายหลังปรากฏหลักฐานว่ากระสุนสังหารนัดสำคัญที่ระเบิดสมองท่านประธานาธิบดีกระจุยนั้นไม่ได้มาจากแหล่งเดียว  ภาพยนตร์ที่พยานถ่ายไว้นั้นทำให้สันนิษฐานได้ว่าน่าจะมี”พลซุ่มยิง”วางตัวอยู่อีกอย่างน้อยก็สองที่  คือที่อาคารเดียวกันชั้นต่ำลงมา และบริเวณเนินหญ้าตรงจุดที่รถเลี้ยวแล้วเหยื่อหันข้างศีรษะให้เห็นชัดๆ 

ไม่ว่ากระสุนนั้นจะเป็นฝีมือของออสวอลด์จริงๆ  หรือมีใครการลงขันจ้างมือซุ่มยิงเป็นทีม  การเสียชีวิตของเคนเนดี้ได้ทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงพลิกผันไปทั้งโลก  เมื่อลินดอน เบนส์ จอห์นสันสาบานตนเป็นประธานาธิบดีแล้วส่งเด็กหนุ่มอเมริกันนับแสนเข้าสู่สงครามเวียตนาม  รบต่อกันมานานนับสิบปี ทหารอเมริกันเสียชีวิตเกือบหกหมื่น บาดเจ็บพิการนับแสน  ชาวเวียตนามทั้งเหนือและใต้เสียชีวิตเป็นล้านก่อนรวมประเทศ

การซุ่มยิงจึงยังเป็นยุทธวิธีที่ได้ผลตลอดกาล  ความเปลี่ยนแปลงพลิกผันจากปฏิบัติการนั้นมากมายจนยากจะละเลย  กองทัพของทุกประเทศจึงมีพลซุ่มยิงประจำการ  มีหลักสูตรเข้มข้นเพื่อคัดสรรผู้สมัครรับการฝึก  เพื่อเค้นเอาหัวกะทิจริงๆมาทำหน้าที่ที่พลาดไม่ได้นี้

เมื่อพิจารณาถึงความเป็นจริงในประวัติศาสตร์  เราจะพบว่าพระมหาษัตริย์ของเราในอดีตก็ทรงทำหน้านี้ด้วยพระองค์เอง  เมื่อทรงใช้พระแสงดาบข้ามแม่น้ำสะโตงยิงมังสุรกรรมา  แม่ทัพพม่าที่ยกพลตามบดขยี้ตกม้าตายด้วยกระสุนนัดเดียวจนหยุดการรุกไล่ กระนั้นการสังหารนักการเมืองจากระยะไกลด้วยปืนซุ่มยิงก็ยังไม่เคยมีประวัติ  และขออย่าให้มีเลย  ไม่ว่านักการเมืองคนนั้นจะเลวแค่ไหน ดูเหมือนว่าปล่อยให้ธรรมชาติลงโทษยังจะดีเสียกว่า

ผมเขียนเอง เพิ่งลงมติชนไปเมื่ออาทิตย์ก่อน เอามาให้น้องๆอ่านกันครับ เชิญตามอัธยาศัย

ขอบคุณครับ เพิ่งรู้นะนี่เรื่อง enemy at the gate นี่สร้างจากเค้าโครงเรื่องจริง เหอๆ

ขอบคุณครับพี่โต สำหรับบทความดีๆที่เอามาให้อ่าน(ฟรี) อิอิ พูดเล่นครับพี่

ขอบคุณมากครับ

ช่วงท้ายของบทความมีจุดที่คลาดเคลื่อนไปเล็กน้อยนะครับคือ ขออนุญาตเสริมครับ

ปืนนกสับที่พระนเรศวรทรงใช้นั้นมีชื่อภายหลังว่า พระแสงปืนต้นข้ามแม่น้ำสะโตงครับ (พระแสงดาบคือดาบ พระแสงปืนคือปืน)

และตอนที่ยิงนั้นสุรกรรมา แม่ทัพพม่านั่งบนช้างแล้วโดนยิงตกลงมาครับ ไม่ใช่ม้า

การเข้ามาของปืนไฟนั้นทำให้การรบบนหลังช้างนั้นลดความสำคัญลงไปมากครับ เพราะบ่อยครั้งที่พวกแม่นปืนจะสามารถใช้ปืนไฟยิงแม่ทัพตกจากหลังช้างได้ง่ายๆครับ เนื่องจากเป็นจุดเด่นในสนาม

ขอบคุณน้องAAG  ผมพลาดไปจริงๆเรื่องพระแสงดาบ  ที่จริงใจจะพิมพ์ว่าปืนแต่กลายเป็นพิมพ์ว่าดาบ  ขออภัยทุกท่านในความคลาดเคลื่อนครับ

นอกจากพระแสงปืนข้ามแม่น้ำ สะโตง ที่ฝ่ายไทยบันทึกไว้ในพงศาวดารแล้ว  ทางฝ่ายพม่าเองก็มีบันทึก เรื่องราวคล้ายคลึงกันเช่นกัน

ในพงศาวดารพม่า กล่าวไว้ว่าพระมหาอุปราชาถูกกระสุนปืนของฝ่ายไทยเสียชีวิต ในระหว่างการปะทะกันกับ กองทัพของ พระนเรศวร

เรื่องราวนี้ยังคงเป็นหัวข้อการสนทนาในวงการนักประวัติศาสตร์อยู่

หากเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นจริง    มันคงเป็นหน้าแรกของประวัติศาสตร์พลซุ่มยิงไทยครับ

แก้เรปบนนิดส์นึงครับ ถ้ายิงข้ามแม่น้ำแบบเปิดเผยตัวเค้าเรียกพลแม่นปืนจ๊ะ ^ ^ 

พลซุ่มยิง - พลแม่นปืน

แก้เรปบนนิดส์นึงครับ ถ้ายิงข้ามแม่น้ำแบบเปิดเผยตัวเค้าเรียกพลแม่นปืนจ๊ะ ...

งง 

พลซุ่มยิง------Sniper

พลแม่นปืน-------Marksman

สไนเปอร์ ซุ่ม+แม่น เน้นอำพรางกาย ทำงานหลังแนวข้าศึก

พลแม่นปืน แม่น รบกันซึ่งๆหน้า

ถ้าผมเข้าใจผิดช่วยแก้ด้วยนะครับ

ตามข้อมูลที่ได้ๆกันมานั้น พระแสงปืนต้นข้ามแม่น้ำสะโตงกระบอกเดิมได้สูญหายไปตั้งแต่ครั้งเสียกรุงฯครั้งที่สองครับ ต่อมาล้นเกล้ารัชกาลที่๑ ท่านทรงสร้างพระแสงปืนต้นจำลองเพื่อใช้ประกอบในงานพระราชพิธีครับ

ซึ่งพระแสงปืนต้นที่สร้างนั้นเป็นปืนคาบชุด(Matchlock) ที่ใช้หัวนาคคาบสายชนวนติดไฟครับ ซึ่งต่างจากในภาพยนตร์ ตำนานสมเด็จพระนเรศวร ที่พระแสงปืนต้นนั้นเป็น ปืนคาบศิลา(Flintlock) ซึ่งพระแสงปืนต้นจำลองดังกล่าวนั้นถ้าจำไม่ผิดถูกเก็บรักษาไว้ที่พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติครับ

          ผมว่าหัวใจหลักของ สไนเปอร์ หรือ พลซุ่มยิง นั้นนอกจากจะต้องเก่งในเรื่องของการใช้อาวุธ(ก็คือปืนซุ่มยิงนั่นเอง) แล้วสิ่งหนึ่งที่ทำให้มันต่างออกไปจาก พลแม่นปืน ธรรมดาก็คือ การซ่อนพรางและการเข้าหาที่หมายซึ่งเป็นหัวใจสำคัญอีกอย่างหนึ่ง

         ปัจจุบันถ้าพูดถึงคำว่า สไนเปอร์แล้ว คนส่วนมากก็จะนึกภาพถึง บุคคลที่แต่งกายด้วยสุดที่รกรุงรัง ถือปืนติดกล้องเล็ง ยิงปืนแม่น     แต่ในเนื้อแท้เบื้องหลังแล้ว บุคคลดังกล่าวจะต้องมีอะไรที่มากกว่าแค่ ยิงปืนแม่น..............เรามาว่ากันที่เรื่องอาวุธก่อน  ปัจจุบัน ยังมีความเข้าใจผิดๆ(รวมถึงผู้ที่เป็นทหารเองด้วย) เกี่ยวกับปืนที่ใช้ศูนย์เล็งแบบศูนย์กล้อง(ปืนติดกล้องเล็งนั่นแหละครับ)  ซึ่งส่วนมากจะคิดว่าปืนติดกล้องเป็นปืนที่ดี ยิงแม่น    แต่ในความเป็นจริงแล้วมันยังมีปัจจัยอื่นอีกมากที่จะทำให้ปืนติดกล้องนั้นทำงานได้เต็มประสิทธิภาพ.........ศูนย์เล็งแบบศูนย์กล้องหัวใจหลักของมันคือการช่วยย่นระยะ(ปรับกำลังขยายได้ตามขีดความสามารถของกล้องเล็งแบบนั้นๆ)ในเรื่องของภาพการเล็ง(ความชัดเจนในการมองเป้าขณะเล็ง)และเรื่องของความง่ายในการจัดภาพการเล็งคือไม่ต้องมามองผ่านทั้งศูนย์หลังและศูนย์หน้าในกรณีของศูนย์เล็งแบบศูนย์เปิดทั่วๆไป  แต่ นั้นไม่ได้หมายความว่า คนทุกคนอยู่ๆมาจับปืนที่ติดศูนย์กล้องแล้วจะยิงแม่น..........ปืนติดศูนย์กล้อง ก็ยังคงต้องมีการยิงเพื่อปรับศูนย์เช่นเดียวกับศูนย์เปิด ถ้าตราบใดที่กระสุนปืนยังคงวิ่งวิถีโค้งอยู่(หาอ่านได้ในบทความเก่าๆของผม)   ดังนั้นผู้ที่จะใช้งานปืนลักษณะดังกล่าวจะต้องทำการปรับศูนย์ ในขั้นต้นก็ต้องบอร์ไซด์ เสียก่อน  การบอร์ไซด์แบบง่ายๆ ก็คือ ยึดปืนให้มั่นคง(มัดติดหรือหาอะไรจับยึดก็ได้)  ถอดชุดลูกเลื่อนออก  แล้วเล็งผ่านลำกล้องปืน ให้ลำกล้องปืนตรงกับเป้า แล้วปรับศูนย์กล้องให้เส้นเล็งทาบตัดที่กลางเป้า  หลังจากนั้นจึงนำปืนไปยิงแล้วปรับกล้องเล็งให้กลุ่มกระสุนเข้าตรงกลางอีกทีหนึ่ง(การบอร์ไซด์ศูนย์นั้น  แม้แต่ ปรส.หรือปืนไร้แรงสะท้อนซึ่งก็ใช้ศูนย์เล็งแบบศูนย์กล้องนั้นก็ยังทำในลักษณะคล้ายๆดังที่กล่าว)..........เมื่อได้ปืนที่ทำการปรับศูนย์แล้วเราก็จะได้ปืนที่เหมาะกับบุคคลที่ทำการยิงนั้น   ถ้าจะให้คนอื่นมายิงปืนกระบอกนั้นโดยที่ไม่ได้ยิงปรับก่อน  รับรองได้ว่ากลุ่มกระสุนจะเปลี่ยนไปทันที เพราะสายตาคนเราไม่เหมือนกันและรวมไปถึงการจัดวางตำแหน่งของใบหน้าในการทาบกับพานท้ายปืนก็ไม่เหมือนกัน(เป็นเหตุผลที่ว่า ปืนซุ่มยิงคุณภาพดีๆจะทำพานท้ายปืนมาให้สามารถปรับตำแหน่งของส่วนที่จะเอาแก้มไปทาบกับพานท้ายปืนได้) ......ต่อไปก็เป็นการนำปืนไปฝึกยิงในระยะยิงต่างๆ เพื่อหาความชำนาญ........ปัจจัยที่ส่งผลต่อ วิถีกระสุนหลักๆมี 2 อย่างคือ ปัจจัยภายใน และ ปัจจัยภายนอก.......ปัจจัยภายในได้แก่  ชนิดของกระสุน(น้ำหนักหัวกระสุน  ชนิดดินปืน)    กระสุนปืน ถึงแม้จะเป็นกระสุนขนาดเดียวกันแต่ ผลิตต่างกัน(คุณภาพในการผลิต น้ำหนักหัวกระสุน และ ชนิดดินปืนต่างกัน) ค่าขีปนวิถีของกระสุนก็ต่างกัน    ยิ่งกระสุนมีคุณภาพดีเท่าไหร่ ค่าขีปนวิถีในการยิงแต่ละครั้งก็จะแตกต่างกันน้อยมาก(ส่งผลถึงกลุ่มกระสุน)   ปืนซุ่มยิงที่มีขนาดกระสุน แบบเดียวกับปืนที่ใช้งานในหน่วยแบบอื่นๆนั้น ถ้านำกระสุนปกติซึ่งคุณภาพการผลิตไม่สูงมากมาใช้ค่าความคลาดเคลื่อนก็จะมีสูง เช่น ปืนสโตนเนอร์ที่ใช้กระสุนขนาด 7.62 x 51 ม.ม.  ซึ่งเป็นขนาดกระสุนเดียวกันกับ ปืนกล แม็ก 58  ถ้านำกระสุนล็อตทั่วๆไปที่ใช้กับปืนกลมาใช้ยิง  ค่าคลาดเคลื่อนก็จะสูง แต่ถ้าใช้กระสุนเกรดดีๆที่ออกแบบมาสำหรับยิงแข่งขัน ค่าคลาดเคลื่อนก็จะต่ำ......ปัจจัยภายในอีกอย่างหนึ่งก็คือ เกลียวลำกล้อง   สภาพเกลียวลำกล้องจะส่งผลถึงค่าของขีปนวิถี   ปืนถึงจะเป็นปืนแบบเดียวกัน แต่สภาพเกลียวลำกล้องต่างกันวิถีกระสุนก็ต่างกัน ปืนที่ผ่านการยิงมามากหรือดูแลรักษาไม่ดี สภาพเกลียวลำกล้องก็จะไม่ดี.................ปัจจัยภายนอก  ได้แก่  แสง   และ ลม   สภาพแสงจะส่งผลถึงต่อภาพการมองในขณะเล็ง   ปืนกระบอกเดียวกันยิงด้วยคนคนเดียวกันแต่ยิงในสภาพแสงต่างกัน กระสุนก็จะชนเป้าต่างกัน     สภาพของลมในขณะยิงก็ส่งผลในการเบี่ยงเบนของวิถีกระสุนเช่นดียวกัน    หัวกระสุนยิ่งน้ำหนักเบา  ลมก็จะยิ่งส่งผลมากต่อค่าขีปนวิถี.........ยิ่งมีระยะยิงไกลเท่าไหร่ ค่าเบี่ยงเบนจากปัจจัยต่างๆก็ยิ่งส่งผลกระทบต่อค่าขีปนวิถีมากเท่านั้น..............พลซุ่มยิง ต้องมีความชำนาญในเรื่องดังกล่าว จะต้องเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับปืน เรียกได้ว่าต้องรู้ใจเพื่อนคู่ชีวิตซึ่งเป็นเครื่องทำมาหากินนั่นก็คือ ปืนของตนเองเป็นอย่างดี        ต้องสามารถยิงในสภาวะต่างๆกันได้      อีกหนึ่งเรื่องที่สำคัญเช่นเดียวกันและต้องเป็นสิ่งแรกที่ต้องทราบก่อนที่จะทำการยิงนั่นก็คือ  ระยะห่างของเป้าหมายจากตำแหน่งที่เราจะยิง     พลซุ่มยิง จะต้องมีความชำนาญในการกะระยะห่างของเป้าหมาย เพื่อที่จะได้ปรับศูนย์เล็งของตนเองให้เหมาะสมกับระยะยิงนั้นๆ ต่อไปก็ต้องรู้สภาพแสงและลม เพื่อใช้ในการเล็งแก้   กล้องเล็งคุณภาพดีๆนั้น นอกจากเส้นเล็งแล้วมันจะมีมาตราง่ายๆเพื่อช่วยในการกะในการเล็งแก้เล็งเผื่อ  บางแบบก็มีมาตราเพื่อช่วยในการกะระยะคร่าวๆด้วยเช่นเดียวกัน  เมื่อได้ภาพการเล็งแล้วต่อไปหัวใจสำคัญที่จะทำให้กระสุนพุ่งออกไปโดนเป้าหมายตรงตำแหน่งที่เราเล็งนั้นก็คือ  การลั่นไก  ซึ่งขึ้นอยู่กับตัวผู้ที่ยิง   ผู้ยิงต้องชำนาญในการกำหนดลมหายใจและเหนี่ยวไก   ถึงแม้ว่าผู้ยิงจะมีความชำนาญในการจับภาพการเล็งแต่ถ้าการกำหนดลมหายใจและลั่นไกไม่ดี  กระสุนก็จะไม่โดนตรงจุดที่เราต้องการ.................อีกหัวข้อที่สำคัญสำหรับผู้ที่จะเป็น พลซุ่มยิง ทางทหารก็คือ   ขั้นตอนในการเคลื่อนที่เข้าสู่ตำแหน่งยิงและการซ่อนพราง  เนื่องด้วยชุดซุ่มยิง ทำงานเป็นชุดเล็กๆ  ถ้าหากเทียบกันถึงอำนาจการยิงซึ่งๆหน้ากับข้าศึกแล้วแถบไม่ติดฝุ่น      ถ้าหากถูกข้าศึกตรวจการณ์พบตำแหน่งที่วางตัวยิงแล้วละก็มันจะกลายเป็นแม่เหล็กดูดกระสุนทุกชนิดที่ข้าศึกมีทันที และก็คงมันพิลึก จากผู้ล่ากลายเป็นผู้ถูกล่าทันที

เหตุผลที่ว่าทำไม ชุดซุ่มยิง ต้องทำงานกันเป็นทีม 2 คน  คนหนึ่งยิง อีกคนหนึ่งตรวจการณ์เป้าหมาย(ชี้เป้านั่นแหละครับ)  ก็เพราะว่าข้อเสียจากกำลังขยายของกล้องเล็งนั่นเอง        กล้องเล็งที่มีกำลังขยายสูงทำให้มองเห็นเป้าได้ชัดแต่จุดบอดที่เป็นเงาตามตัวก็คือ มุมมองในการตรวจการณ์ก็จะลดลงไปด้วย     ดังนั้นจึงต้องมีคู่บัดดี้ ที่ใช้กล้องส่องมุมมองกว้างเพื่อช่วยในการตรวจการณ์.......หนังเรื่อง Shooter  ในฉากเริ่มเรื่อง  จะชี้ให้เห็นการทำงานของ พลยิง และพลชี้เป้าเป็นอย่างดี   และแสดงถึงการกะระยะ(อุปกรณ์สมัยใหม่ที่ช่วยให้การหาระยะเป้าหมายเที่ยงตรงขึ้นก็คือ กล้องเลเซอร์วัดระยะ   แต่ยังไงพื้นฐานเบื้องตนก็ยังคงต้องสามารถกะระยะด้วยสายตาได้) การเล็งแก้เล็งเผื่อ  รวมไปถึงสภาพเมื่อโดนข้าศึกตรวจการณ์พบตำแหน่งยิง   แต่การเล็งยิง ฮ. ที่เคลื่อนที่เข้าหานั้นผมยังสงสัยว่า ทำไมถึงเล็งยิงไปที่เป้าหมายยากและมีขนาดเล็ก(ถ้าจำไม่ผิดในหนังจะเล็งยิงไปที่ แกนโรเตอร์หรือเครื่องยนต์นี่แหละครับ)   การเล็งยิงเป้าหมายเคลื่อนที่นั้น ด้วยจุดบอดของกล้องเล็งที่มีกำลังขยายสูง  ถึงแม้เราจะสามารถซูมเข้าไปเห็นแกนโรเตอร์หรือเครื่องยนต์ได้ชัดเจนแต่นั้นมันหมายถึง ฮ. นั้นต้องอยู่นิ่งๆ    ลองนึกภาพตามครับ  กล้องเล็งที่ปรับกำลังขยายสูง มุมตรวจการณ์ต่ำ  ถ้าเป้าหมายเคลื่อนที่ตลอดไม่อยู่นิ่ง(โดยเฉาะ ฮ. ที่เคลื่อนไหวได้หลายแกน) รับรองภาพการเล็งที่มองผ่านกล้อง เป้าหมายจะเคลื่อนไหวไปมาโดยที่เราจับเป้าไม่ทันแน่นอน    และยิ่งเล็งยิงต่อเป้าหมายขนาดเล็ก    ผมว่าถ้าจะยิงจริงๆทำไมไม่เล็งยิงต่อเป้าหมายที่ง่ายกว่านั่นคือ ตัวนักบิน ลองนึกภาพมุมมองในขณะ ฮ. เคลื่อนที่เข้าหาเราครับว่าเป้าไหนมีขนาดใหญ่และง่ายกว่ากัน  ด้วยอานุภาพของกระสุนขนาด .50 (ตามเนื้อเรื่องในหนังดังกล่าว) รับรองว่าถึงยิงไม่โดนตัวนักบิน แค่ขอให้โดนใกล้เคียงตรงส่วนหัว ฮ. ก็เป็นการรบกวนและข่มขวัญนักบินแล้ว  นักบินคงมีอาการสะดุ้งโหย่ง กันบ้างละ     สงสัยต้องการโปรโหมทอาวุธว่า ปืนซุ่มยิง ขนาด .50 ยิงทำลายยุทโธปกรณ์ได้เป็นอย่างดี จึงยิงเครื่องยนต์ ฮ. ให้ดูซะเลย...................

การใช้งานทีมของพลซุ่มยิงนั้นเหมาะสมในการ ทำงานเป็นอิสระ    ถ้านำพลซุ่มยิง มาทำงานอยู่ใกล้ๆกับ ชุดดำเนินกลยุทธอื่นๆ แล้วละก็ คุณค่าและขีดความสามารถของพลซุ่มยิงจะหมดไป   กลายเป็นนำพลซุ่มยิงมาเสี่ยงในการโดนทำลายไปพร้อมกับชุดดำเนินกลยุทธ

ปัจจุบันหน่วยทั่วๆไปมีการตื่นตัวเรื่อง พลซุ่มยิง เป็นอย่างมาก มีการโชว์ออฟตลอดในเรื่องดังกล่าว   หลายหน่วยได้รับยุทโธปกรณ์ดีๆ นั่นก็คือ ปืนซุ่มยิง คุณภาพดี(ชนิดกึ่งอัตโนมัติ แบบ SR 25 สโตนเนอร์ และชนิดลูกเลื่อนแบบ ซิก 3000)  แต่การพัฒนาถึงหลักการใช้ไม่รู้ว่าพัฒนาตามไปด้วยหรือเปล่า  เพราะเคยเห็นภาพการทำงานจริงคือ  หน่วยหน่วยหนึ่งปฏิบัติภารกิจในการตัดทำลายไร่ฝิ่น   ชุดปฏิบัติการดังกล่าวมีการนำปืนซุ่มยิง ซิก 3000 ไปด้วย  แต่มองดูแล้วมันแปลกๆ  คือ ผู้ที่ถือปืน ซิก 3000 นั้นก็ปฏิบัติการเป็นส่วนหนึ่งกับชุดดำเนินกลยุทธ(ติดฝิ่น)ด้วย   ซึ่งมันดูว่าใช้งานยุทโธปกรณ์ไม่คุ้มค่าได้ประสิทธิภาพไม่เต็มที่   ถ้าหากเกิดเจ้าของ(ไร่ฝิ่น) มันเกิดหวงของอยากได้คืน จัดชุดเข้าทวงคืนด้วยลูกปืน  เกิดการปะทะขึ้นแล้ว ผู้ที่ยิงปืนซิก 3000 นั้นจะช่วยเหลือในเรื่องของความแม่นยำได้ยังไง   เพราะทุกคนภายในชุดจะอยู่ในสภาวะถูกระดมยิงทันที  พลยิงซิก 3000 จะตรวจการณ์หาเป้าหมายยังไง  ถ้าบอกว่าใช้กล้องเล็งติดปืนตรวจการณ์ละก็คงทำได้ยาก(เรื่องมุมมองการตรวจการณ์) หรือบอกว่า ตรวจการณ์ด้วยสายตาก่อน แล้วค่อยเล็งยิงด้วยกล้อง  ก็ต้องบอกว่า ภายใต้สภาวะถูกกดดัน มีกระสุนวิ่งผ่านหัว มีระเบิดระเบิดใกล้ๆ และต้องเคลื่อนที่ตามชุดดำเนินกลยุทธด้วยแล้ว พลยิงจะทำการยิงได้แม่นยำเพียงใดในสภาวะดังกล่าว ปืนซุ่มยิงแถบจะหมดคุณค่าทันที     ที่ผมบอกดังกล่าวไม่ได้หมายความว่าเอาปืนซุ่มยิงไปกับชุดไม่ดี แต่มองที่ว่าการใช้งานไม่เหมาะสม   ถ้าหากนำพาไปในลักษณะดังกล่าว  ผู้ที่ถือ ซิก 3000 นั้นน่าจะไปอยู่ในส่วนของการ รวป.(ระวังป้องกัน)   เช่น  หาที่ตั้งที่เหมาะสมในการตรวจการณ์ต่อพื้นที่ที่คาดว่าอาจจะมีฝ่ายตรงข้ามเคลื่อนที่เข้ามา(รวป.)  ซึ่งควรจะอยู่ห่างจาก ชุดเปฏิบัติการพอสมควร(ไม่เป็นอันตรายร่วมกัน)   ซึ่งสามารถตรวจการณ์และดึงขีดความสามารถของปืนมาใช้ในการยิงคุ้มกันได้ดีกว่าอยู่กับชุดปฏิบัติการ...................บางหน่วยไม่ได้รับปืนซุ่มยิงดังกล่าว  แต่ก็พยายามปรับปรุงดัดแปลงเพื่อโชว์ออฟ ด้วยการนำปืนที่มีนั่นก็คือ เอ็ม 16 มาติดกล้องเล็ง เพื่อหวังให้เป็นปืนซุ่มยิง และจัดพลซุ่มยิงขึ้น        ก่อนอื่นมาดูกันที่ตัวอุปกรณ์ก่อน  เอ็ม 16 ติดกล้องเล็งกำลังขยายสูงนั้น   ข้อจำกัดที่ตามมาคือ เมื่อติดกล้องเล็งบนหูหิ้วแล้ว(ไม่สามารถถอดหูหิ้วได้ แต่ถ้าเป็น เอ็ม 16 รุ่นที่ถอดได้ก็อีกเรื่องหนึ่ง)  จะทำให้กล้องเล็งอยู่สูง ผลที่เกิดคือ เมื่อต้องวางแก้มแนบกับพานท้ายปืนเพื่อทำการเล็งศูนย์กล้องแล้ว มันจะเกิดอาการยงโย่ยงหยก เนื่องจากแต่เดิมปืนออกแบบมาเพื่อให้การแนบแก้มกับพานท้ายแล้วเล็งผ่านศูนย์เปิดปกติแล้วจะพอดี    แต่เมื่อติดกล้องเล็งซึ่งอยู่สูงขึ้นไปอีก จึงทำให้แนวการเล็งเปลี่ยนไป  พานท้ายปืนไม่สามารถรองรับการเล็งได้   ผลที่เกิดคือ ตัวคนยิงจะไม่สามารถหาหลักฐานอ้างในการแนบแก้มเล็งยิงได้เลย  การยิงปืนให้แม่นยำนั้นถ้าพูดแบบกำปั้นทุบดินก็คือ ต้องยิงเหมือนเดิมทุกนัด และการที่จะยิงให้เหมือนเดิมทุกนัดทุกครั้งที่ยิงได้ก่อนอื่นเราจะต้องจัดภาพการเล็งซึ่งก็คือ การแนบแก้มเข้ากับพานท้ายในตำแหน่งเดิม(ระยะห่างและมุมของตากับศูนย์หลังหรือศูนย์กล้อง)ทุกครั้งที่ทำการยิง      ดังนั้นเมื่อเอ็ม 16 ติดกล้องแล้วไม่สามารถแนบแก้มที่เดิมได้ทุกครั้ง  คนยิงต้องยกศีรษะตัวเองสูงขึ้น แก้มไม่สามารถแนบกับพานท้าย(เพื่อให้สายตาเรานิ่ง)หรือพิงกับอะไรได้  ดังนั้นการยิงจะไม่เหมือนเดิมทุกครั้ง  กระสุนจะสะเปะสะปะไปเรื่อย(โดยเฉพาะการยิงระยะไกลๆ)    รวมไปถึงกระสุนที่ใช้เป็นกระสุนล็อตปกติด้วยแล้ว   ทำให้การหวังผลในการใช้งาน เอ็ม 16 ติดกล้องเล็ง เพื่อให้เป็นปืนซุ่มยิงนั้นได้ผลไม่ดีเท่าที่ควร ถ้าดัดแปลงอีกเล็กน้อย(ต้องไม่ส่งผลกระทบต่อตัวปืนตามปกติ) ด้วยการหาอะไรมาติดกับพานท้ายเพื่อใช้ในการแนบแก้มในการเล็งยิงแล้ว จะทำให้ขีดความสามารถดีขึ้นกว่าเดิม    การติดกล้องเล็งบนหูหิ้ว เอ็ม 16 ในกรณีเป็นกล้องเล็งที่ช่วยในการยิงระยะประชิด เช่น เรด ด็อท นั้น ปัญหาเรื่องการแนบแก้มดังกล่าวจะไม่ส่งผลมากนัก เพราะการเล็งยิงประชิดไม่จำเป็นต้องใช้การเล็งยิงปราณีตมากนัก..............ดังนั้นการใช้งาน เอ็ม 16 ติดกล้องเล็งจึงยังไม่น่าจะใช้เป็น ปืนซุ่มยิงได้ เท่าที่ควร   แต่ถ้าใช้งานในกรณีที่ระยะยิงไม่มาก เช่น การรบในสิ่งปลูกสร้าง เพื่อใช้ช่วยในการเป็นอาวุธสนับสนุนของหน่วยดำเนินกลยุทธ   ถ้าใช้ได้เหมาะสมกับสถานการณ์แล้วละก็  ก็สามารถเรียกคะแนนได้เยอะขึ้นพอสมควร  แต่นั่นเราจะเรียกว่า “พลซุ่มยิง” หรือ “พลแม่นปืน” ดี

ปืนซุ่มยิงในปัจจุบัน หลักๆมี 2 แบบใหญ่ คือ แบบกึ่งอัตโนมัติ(ยิงทีละนัดระบบปืนจะโหลดกระสุนนัดใหม่เข้ารังเพลิงให้เอง) เช่น  สโตนเนอร์  และแบบระบบลูกเลื่อน(Bolt Action) ซึ่งในการยิงแต่ละนัดผู้ยิงจะต้องบริหารกลไกของลูกเลื่อนเพื่อคัดปลอกทิ้งและบรรจุกระสุนนัดใหม่เข้ารังเพลิง...........ข้อดีของระบบกึ่งอัตโนมัติคือ สามารถยิงซ้ำได้เร็ว ผู้ยิงไม่ต้องเคลื่อนไหวร่างกายในการกระชากลูกเลื่อน ทำให้ลดโอกาสในการถูกตรวจการณ์พบ    ส่วนข้อดีของระบบลูกเลื่อนที่ผู้ชื่นชอบระบบดังกล่าวเชื่อมั่นก็คือ แม่นยำกว่าระบบกึ่งอัตโนมัติและมีปัญหาเรื่องปืนติดขัดน้อย  รวมไปถึงความรู้สึกมั่นใจส่วนตัวในการที่ตนเองเป็นคนนำกระสุนเข้ารังเพลิงเอง............ก็เป็นเรื่องที่ถกเถียงกันว่า ระหว่างปืนกึ่งอัตโนมัติกับปืนลูกเลื่อนอันไหนเหมาะสมกว่ากันในภารกิจ ซุ่มยิง   แล้วท่านละคิดว่ายังไง?

หมวดๆ

แล้วอีตาคนนี้อยู่หน่วยไหนครับ

พลแม่นปืน หรือพลซุ่มยิง