การค้นหาและช่วยเหลืออากาศยานที่ประสพภัย

ประวัติความเป็นมา

                การค้นหาช่วยเหลืออากาศยาน แต่เดิม มากจากภารกิจทางทหารที่ต้อง ช่วยเหลือ นักบินทหารที่ถูกยิงตกหรืออากาศยานตกในสมรถภูมิ การปฏิบัติการค้นหาและช่วยชีวิต ได้มีการบันทึกไว้เกิดขึ้นตั้งแต่สมัยก่อนสงครามโลกครั้งที่ ๑ โดยในปี ค.ศ.๑๘๗๐ ประเทศฝรั่งเศสเป็นประเทศแรกที่ใช้บอลลูนรับทหารบาดเจ็บ จำนวนรวม ๑๖๐ คนออกจากสนามรบเมื่อกองทัพของบิสมาร์คทำการปิดล้อมกรุงปารีส ในสงครามฟรังโก้ – ปรัสเซียน ต่อมาในปีค.ศ.๑๙๑๕ ประเทศฝรั่งเศสได้สร้างประวัติศาสตร์ของการค้นหาและช่วยชีวิตทางอากาศขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเป็นประเทศแรกที่ใช้เครื่องบินเป็นโรงพยาบาลลอยฟ้ารับผู้ป่วยจากประเทศเซอร์เบีย กลับประเทศ

ในปี ค.ศ.๑๙๑๘ กองทัพบก ของประเทศสหรัฐอเมริกาได้ริเริ่มทำการดัดแปลงเครื่องบินรบมาเป็น

โรงพยาบาลในอากาศและในปี ค.ศ.๑๙๓๘ ซึ่งเป็นต้นสงครามโลกครั้งที่ ๒ ในช่วงของสงครามชิงเกาะ

อังกฤษนั้นเยอรมันก็ได้ใช้เครื่องบินแบบโฮน์เคล ๕ ซึ่งเป็นเครื่องบินทะเลติดเครื่องหมายกาชาดสีแดง ออกทำการช่วยเหลือนักบินของตนที่ถูกยิงตกในช่องแคบอังกฤษโดยใช้ทั้งแพยางและอุปกรณ์ที่จำเป็นอื่น ๆ ในปี

ค.ศ.๑๙๔๐ ฝ่ายเยอรมันได้พัฒนาการช่วยชีวิตนักบินฝ่ายตนโดยการวางทุ่นลอยขนาดใหญ่ทาสีเหลืองสด

และมีกาชาดสีแดง สามารถมองเห็นได้ชัดเจนในบริเวณช่องแคบอังกฤษซึ่งในทุ่นลอยนี้มีทั้งอาหารและน้ำดื่มและอุปกรณ์ในการดำรงชีพอื่น ๆ อีกหลายชนิดเพียงพอสำหรับคน ๔ คน ในปี ค.ศ.๑๙๔๑ จำนวผู้ปฏิบัติงานในอากาศของฝ่ายสัมพันธมิตรถูกยิงตกทวีจำนวนมากขึ้นจนน่าวิตก จำเป็นต้องพัฒนาการค้นหาและช่วยชีวิตให้ดียิ่งขึ้นกว่าที่เป็นอยู่อังกฤษจึงได้จัดตั้งโครงสร้างของหน่วยซึ่งมีระบบในการค้นหาและช่วยชีวิตที่การติดต่อสื่อสารมีประสิทธิภาพดียิ่งขึ้นทำให้สามารถรักษาชีวิตนักบินของฝ่ายตนได้เพิ่มมากขึ้น จากผลของความสำเร็จดังกล่าว ใน ค.ศ.๑๙๔๒ อังกฤษและสหรัฐอเมริกาจึงได้ร่วมมือกันเป็นครั้งแรกใน  การฝึกอบรมเจ้าหน้าที่ผู้ทำงานในอากาศให้รู้จักวิธีการค้นหาและช่วยชีวิตตลอดจนเทคนิคต่างๆ ในการดำรงชีวิต โดยการนำแนว-ความคิดของฝ่ายเยอรมันมาใช้ทำให้โฉมหน้าของการค้นหาและช่วยชีวิตเปลี่ยนไป  อย่างสิ้นเชิงดังเห็นได้จากในปีค.ศ.๑๙๔๔ ฝ่ายสัมพันธมิตรสามารถทำการช่วยเหลือนักบินและเจ้าหน้าที่ ประจำเครื่องบินทิ้งระเบิดของตนได้ถึง ๒๘ - ๔๓ เปอร์เซ็นต์ และนักบินขับไล่ของกองu3607 กองทัพอากาศอีก๓เปอร์เซ็นต์ ในที่สุดเมื่อวันที่ ๒๘ พฤษภาคม ๑๙๔๖ กองทัพอากาศสหรัฐอเมริกาก็ได้จัดตั้งระบบการค้นหาและช่วยชีวิตทางอากาศขึ้นมาอย่างจริงจัง ทำให้ระบบนี้มีความก้าวหน้าทางเทคนิคเพิ่มขึ้นตลอดมาจนถึงปัจจุบัน

การใช้เฮลิคอปเตอร์ในภารกิจการช่วยชีวิตทางทหารเริ่มมีขึ้นเป็นครั้งแรก ในสงครามเกาหลีโดยสหรัฐอเมริกาใช้เฮลิคอปเตอร์แบบเอช – ๕ ร่วมกับเครื่องบินแบบ ซี – ๔๗ และเครื่องบินแบบแอล – ๕ทำการช่วยเหลือทหารของฝ่ายสหประชาชาติไปส่งยังพื้นที่ปลอดภัยได้ จำนวนทั้งสิ้น ๘,๖๙๐ คน ซึ่งเป็นการปฏิบัติงานด้วยเฮลิคอปเตอร์ถึง ๘,๒๑๘ คน และ ๘๖ คน จากจำนวนดังกล่าวเป็นการช่วยเหลือออกมาหลังแนวรบของข้าศึก ต่อมาเมื่อเกิดสงครามเวียดนาม กองบินค้นหาและช่วยชีวิตของสหรัฐอเมริกาสามารถช่วยชีวิตผู้ ทำงานในอากาศที่ถูกยิงตกในดินแดนของเวียดนามเหนือได้ถึงหนึ่งในสามของจำนวนทั้งหมดแม้ว่าจะมีการต่อต้านอย่างรุนแรงก็ตาม เมื่อรวมถึงบริเวณอื่น ๆ ก็สามารถช่วยชีวิตได้มากกว่าครึ่ง ซึ่งครั้งนี้เป็นการ ปฏิบัติงานของเฮลิคอปเตอร์แทบทั้งสิ้น

สำหรับการค้นหาและช่วยชีวิตของกองทัพอากาศไทย ได้เริ่มดำเนินการมาตั้งแต่ พ.ศ.๒๔๙๗ เมื่อได้รับโอนฮ.-๑ (เอช – ๕๑) มาจากกรมการบินพลเรือนโดยจัดเป็นภารกิจหนึ่งของกองบิน ๖ ฝูง ๖๓ขณะนั้น และต่อมาเมื่อก่อตั้งกองบิน ๓ ขึ้น ฝูงบินเฮลิคอปเตอร์ คือ ฝูงบิน ๓๑ และ ๓๒ ก็ได้รับมอบภารกิจนี้ต่อมาจนกระทั่งเมื่อกองบิน ๓ ถูกยุบ ฝูงบินเฮลิคอปเตอร์จึงมาขึ้นตรงกับกองบิน ๒ ซึ่งใช้ชื่อฝูงบิน ๒๐๑ และ ฝูงบิน ๒๐๓ ตามลำดับ และยังคงปฏิบัติหน้าที่ในการค้นหาและช่วยชีวิตเป็นภารกิจหลักตลอดมา

 สถานการณ์ในอดีตที่มีนักบินที่ประสพภัย ในสมรภูมิเขาค้อ คือ เรืออากาศเอกชวลิต ขยันกิจ และเรืออากาศโท พงษ์ณรงค์ เกสรศุกร์ เป็นนักบิน ได้เข้าทิ้งระเบิดนาปาล์ม  ซึ่งอยู่ในเขตเขาค้อ อำเภอหล่มสัก จังหวัดเพชรบูรณ์ ขณะที่ เรืออากาศโท พงษ์ณรงค์ เกสรศุกร์ ซึ่งเป็นหมายเลขสอง ( หมายเลข 1333 เลข ทอ. บข.๑๘-๑๗/๑๗ Sel.No.71-0264 ) เข้าโจมตีถูกฝ่ายตรงข้ามยิงอาวุธไม่ทราบชนิด ในระยะสูงประมาณ ๑,๐๐๐ ฟุต โดยเครื่องบินได้ทำการเลี้ยวซ้ายมุดลงระเบิดในกลางป่าห่างจากเป้าหมายประมาณ ๒ กม. ซึ่งจากการตรวจสอบภาพถ่ายทางอากาศที่เครื่องบินตรวจการณ์แบบ โอวัน ได้ถ่ายภาพมาพบว่าเครื่องบินไฟไหม้ตกลงในหุบเขา เขตบ้านภูชัย เขาค้อ ห่างจากแม่น้ำเข็กราว ๑ กม. และมีลักษณะคล้ายนักบินดีดตัวออกจากเครื่อง การช่วยเหลือนักบินที่คาดว่ารอดชีวิตจึงเริ่มขึ้น ทั้งทางอากาศและทางภาคพื้นดินได้ถูกปฏิบัติทันที ในขณะนั้น พลตรียุทธศิลป์ เกสรศุกร์ หัวหน้าศูนย์ปฏิบัติการทางยุทธการ กองทัพภาคที่ ๒ ซึ่งเป็นบิดาของนักบินผู้ที่ถูกยิงตก ได้มาร่วมปฏิบัติการค้นหาในครั้งนี้ด้วย การค้นหาและช่วยเหลือมีการส่งเครื่องบินและทหารจำนวนมากเข้าไปค้นหาตามพิกัดที่ได้จากการแปลความภาพถ่ายทางอากาศ โดยการช่วยเหลือ ใช้ กำลังเดินเท้าของ ทหาร ตำรวจจำนวนมาก

ปัจจุบันประเทศไทยมีการจัดตั้งศูนย์ประสานงานการค้นหาและช่วยเหลืออากาศยานและเรือที่

ประสบภัย โดยมี กรมการขนส่งทางอากาศ เป็นผู้รับผิดชอบหลักโดยใช้ทรัพยากรอันได้แก่อากาศยาน/เรือ

จากหน่วยราชการในสังกัดกระทรวงกลาโหม กระทรวงมหาดไทย กระทรวงคมนาคม กระทรวงเกษตรและ

สหกรณ์ หน่วยงานภาครัฐ และภาคเอกชน ซึ่งได้รับมอบหมายให้เป็นหน่วย ค้นหาและระวังภัย ร่วมกัน

                ขั้นตอนโดยทั่วไปจะเริ่มจาก ศูนย์ความคุมการจราจราทางอากาศ รายงานเมื่อเกิดสถานการณ์ที่อากาศยานยานมีแนวโน้มจะประสบภัย โดยรายงานมายัง ศูนย์ประสานงานการค้นหาช่วยเหลือ กรมขนส่งทางอากาศ และ ศูนย์ประสานงานการค้นหาช่วยเหลือ จะแจ้งไปยัง หน่วยในระบบค้นหา ซึ่งก็คือ เหล่าทัพต่าง , สำนักงานตำรวจแห่งชาติ, หน่วยบินเกษตร , หรือ แม้กระทั่ง กรมการปกครอง ในส่วนของจังหวัด โดยจะมีการตั้ง ศูนย์ประสานงานการค้นหาฯ หรือ ที่บัญชาการเหตุการณ์ ซึ่งเป็นที่ใช้ควบคุม อำนวยการ ประสานงานในการปฏิบัติการค้นหาช่วยเหลือ

การจัดกำลังในการค้นหาและช่วยเหลือ

การจัดพื้นที่ ส่วนควบคุม

                ๑.ส่วนควบคุม ( ที่บัญชาการเหตุการณ์ : ทก.[1])  โดยปกติ หลังจากที่ ทราบว่ามีอากาศยานหายไปจากจอเรดาห์ หรือมีสถานการณ์ที่มีแนวโน้มว่าอากาศยานตก ศูนย์ควบคุมการจรจรทางอากาศจะแจ้ง มายัง ศูนย์ประสานงานการช่วยเหลือแห่งชาติ ( Search and Rescue Coordination Center : SARCC) จะมีการแจ้งเตือนหน่วยในระบบการค้นหา  โดยจะมีการแต่งตั้งผู้บัญชาการ ณ พื้นที่เกิดเหตุ (OSC : On Scene Commander ) [2]  ในที่นี้จะมีการ ประสานการใช้ หน่วยต่าง การรวบรวมข่าวสารเพิ่มเติมจากแหล่งข้อมูลต่างๆ โดยมี OSC หรือ ผู้บัญชาการ ณ พื้นที่เกิดเหตุ จะต้องเป็นผู้ควบคุมประสานงาน ตั้งแต่การ จัดตั้ง บก.เหตุการณ์ การวางแผน , การควบคุมอำนวยการ แก้ปัญหาระหว่างการค้นหา ,การติดตามสถานการณ์ ,การแถลงข่าวและให้ข้อมูลกับสื่อมวลชนและญาติ,การบันทึกการปฏิบัติแต่ละวัน สรุปผลการค้นหาว่ามีข้อดีข้อบกพร้องอะไรที่ต้องแก้ไข , การประสานงานด้านการติดต่อสื่อสารของหน่วยที่มาร่วมค้นหา นอกจากนี้ต้องแก้ปัญหา งบประมาณการใช้สิ่งสิ้นเปลืองต่างในการค้นหา เช่น การเติมน้ำมันเชื้อเพลิง การแก้ปัญหาเรื่องงบประมาณให้กับหน่วยปฏิบัติ การทำความเข้าใจประสาน ผู้ที่มีอำนาจตกลงใจสั่งการสูงสุดเพื่อให้การปฏิบัติการรวดเร็ว

                ในส่วนนี้ดูเหมือนเป็นงานง่าย ชี้นิ้วสั่ง แต่แท้จริงแล้วเป็นงานเริ่มต้นที่ยากที่สุดที่จะทำให้สมบูรณ์และถูกใจทุกฝ่าย หากเริ่มต้นไม่ดีข้อมูลไม่ครบ สั่งการแบบไร้ทิศทาง ก็จะส่งผลถึงประสิทธิภาพการค้นหายกตัวอย่าง เช่น  “ อากาศยานหายไปจากจอเรดาห์ที่พิกัดLat  06องศา 02ลิปดา 54พิลิบดา´Long  101องศา 38ลิบดา10´´ พิลิบดา  เมื่อ  ส่วนวางแผน ให้ข้อมูลเพียงแค่ อากาศยานหายไปที่พิกัด นี้ โดยไม่ได้พิจารณา ปัจจัยอื่นๆประกอบ เช่นความสูง ความเร็ว, ทิศทาง สภาพความเร็วลมภูมิอากาศบริเวนนั้น อาจจะทำให้ชุดค้นหาเข้าใจผิดว่า อากาศยานตกบริเวณพิกัดนั้น ซึ่งแท้จริงแล้ว การหายไปไม่ได้หมายความถึงเครื่องตกบริเวณนั้น เป็นต้น นอกจากนี้ พิกัด ภูมิศาสตร์ ยังไม่สะดวกในใช้การเดินในภูมิประเทศ เท่า ระบบพิกัด ทางทหาร ”

                หรือ การที่ ส่วนควบคุม หรือ ศุนย์ประสานงานการค้นหาฯเข้าพื้นที่โดยไม่ได้เตรียมเรื่องเครื่องมือสื่อสาร ที่พักชั่วคราว และที่สำคัญที่สุด แผนที่มาตราส่วนที่ใช้กับการค้นหาทางพื้นดิน ซึ่ง ส่วนควบคุมการจราจรทางอากาศ หรือเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวกับการบิน นั้นมักจะไม่คุ้นเคยและเชื่อว่าไม่จำเป็น โดยลืมไปว่าหากเครื่องบินตก เครื่องต้องตกลงสูงพื้นโลก ซึ่งต้องใช้แผนที่มาตรส่วนใหญ่ เช่น มาตราส่วน ๑ ต่อ ๕๐,๐๐๐ ในการใช้แผนที่ทางอากาศมาอธิบายกับหน่วยที่เดินเท้าทางพื้นดิน ย่อมใช้เวลานานในการทำความเข้าใจมากกว่า และยากในการแบ่งพื้นที่การค้นหาทางพื้นดิน

๑.ส่วนค้นหาและช่วยเหลือ  Rescue Team (ResTm)

คือ ส่วนที่มีเครืองมือ ทรัพยากรในการค้นหาช่วยเหลือผู้ประสบภัย โดยการอำนวยการของส่วนควบคุม ซึ่งคนส่วนใหญ่ก็มักจะนึกถึงการใช้อากาศยานในการค้นหา และ ในความเป็นจริงแล้ว เครื่องมือในการค้นหามีทั้ง ทางบก ทางน้ำ รวมอยู่ด้วย ซึ่งในวงการการบิน มักจะลืม ส่วนทางบกไปสนิทในการฝึกการค้นหา ซึ่งจากเหตุการณ์ ที่เกิดขึ้น เรามี กำลังคนที่พร้อมอยากจะช่วยจำนวนมาก เช่น มูลนิธิต่างๆ  ซึ่งท่านผู้เสียสละเหล่านั้น มักจะคุ้นเคยกับการช่วยเหลือภัยบนท้องถนนที่ราบเรียบ แต่เมื่อ ต้องเผชิญสถานการการค้นหา แล้ว จะต้องใช้ทักษะการเป็นนักกู้ภัยที่มีมาตรฐาน เช่น ความพร้อมของทักษะส่วนบุคคล ที่จำเป็น การการผจญเพลิง , การอ่านแผนที่การใช้เข็มทิศ , การเคลื่อนย้ายผู้บาดเจ็บในพื้นที่ลาดชัน , เครื่องมือที่จำเป็นก็ไม่พร้อมเช่น เข็มทิศ,แผนที่ , การเตรียมการส่วนบุคคล เช่น การแต่งกายที่เหมาะสมสำหรับการเดินป่า,รองเท้า,เสบียงสำหรับการค้นหาที่ต้องใช้เวลามากกว่า๖ชม.เป็นต้น

                ๒.ส่วนสนับสนุน เป็นส่วนที่รับผิดชอบการจัดพื้นที่สนับสนุน Mission support site (MSS)

จัดตั้งมาเพื่อสนับสนุนกำลังในการช่วยเหลือ เช่น จัดสรรพื้นที่ในการวางอุปกรณ์,เครื่องมือ,การจัดพื้นที่จอดรถ , ส่วนงบประมาณ,ส่วนจัดอาหารสำหรับส่วนปฏิบัติการ ,จนท.ประจำรถแสงสว่าง , จนท.ควบคุมการเติมน้ำมัน ,ส่วนพัสดุ ทั้งนี้แล้วแต่ สถานการณ์ว่าจะต้องสนับสนุนเรื่องใดบ้างซึ่งก็ไม่หนีเรื่องความต้องการพื้นฐานและวัสดุสิ้นเปลืองในการปฏิบัติงาน นอกจากนี้ควรคำนึงถึง ระบบงบประมาณ ที่จะต้องมีการเบิกจากด้วย ระเบียบที่ซับซ้อนของทางราชการซึ่ง การดำเนินการควรจะมีเจ้าหน้าที่ที่เชียวชาญด้านงบประมาณมาสนับสนุนการดำเนินการเพื่อให้เกิดความคล่องตัวในการทำงาน ของทุกส่วนโดยเฉพาะส่วนราชการ

                ๔.ส่วนจัดพื้นที่ปลอดภัยรองรับ (Safe Area: SA)

 เป็นส่วนที่ กำหนดขึ้นเพื่อ รองรับผู้บาดเจ็บ, ทรัพยสิน ,ร่างผู้เสียชีวิต(ควรจะแยกออกจากพื้นที่ที่รับผู้บาดเจ็บหรือไม่ให้มองเห็น)  ซึ่ง ส่วนดังกล่าวจะต้องประสานข้อมูล ผู้ประสบภัยขั้นต้นกับ หน่วยบริการทางการแพทย์ฉุกเฉิน ( Emergency Medical Service: EMS) เพื่อเตรียมการรักษาพยา บาล  ตั้งแต่ยังไม่พบผู้ประสบภัย , ประสานเตรียมรับผู้บาดเจ็บเมื่อชุดค้นหาพบผู้ประสบภัย ,  โดยจะแบ่งเป็นพื้นที่รองรับขั้นต้นและพื้นที่ปลายทาง  โดย พื้นที่รองรับขั้นต้น มักจะอยู่ใกล้ บก.เหตุการณ์ เพื่อเตรียมการนำส่ง รพ.ที่มีขีดความสามารถสูงต่อไป  พื้นที่ปลายทาง มักจะใช้พื้นที่ รพ. ซึ่งหาก อากาศยานที่ตกเป็นอากาศยานโดยสาร ก็อาจะต้องมีกาประสานการส่งผู้ป่วย ตามอาการ ความเหมาะสมของสถานพยาบาลนั้นต่อไป

ซึ่ง ส่วนนี้ ควรจะมี จนท.ตร. , จนท.พยาบาลฉุกเฉิน คอยดูแล ร่วมกับส่วนประชาสัมพันธ์เพื่อประสาน กับญาติผู้บาดเจ็บในการรับทราบการมาถึงของ ผู้ประสบภัย 

หมายเหตุ   การจัด ส่วนต่างสามารถปรับขนาดของแต่ละส่วนตามสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ซึ่ง ทก.อาจจะเป็นแค่ ร่มไม้ หรือ ท้ายรถปิคอัพ มีไวท์บอรด์เล็ก วิทยุสื่อสาร และจนท. ๒-๓ คน โดยเป้าหมายคือ ให้สามารถวางแผน อำนายการ สั่งการประสานงาน,ให้ข้อมูล และ แก้ปัญหาให้การค้นหาได้

ปัญหาข้อขัดข้องของระบบการค้นหาช่วยเหลือของประเทศไทย  

                ประเทศไทยมีหน่วยงาน องค์การภาคประชาชนจำนวนมาก ดำเนินการเครื่องเกี่ยวกับการค้นหาช่วยเหลือทุกหน่วยมีความตั้งใจและปราถนาดี ในเรื่องของการค้นหาอากาศยานที่ประสบภัย เป็นเรื่องที่ไม่ได้รับความสนใจเท่าที่ควรในวงการการค้นหาประการหนึ่ง คือ โอกาศเกิดขึ้นน้อย และ คนในวงการการบินเองไม่ได้ให้ความสำคัญกับระบบการค้นหาภาคพื้นดินเท่าที่ควร ทำให้ขาดการพัฒนาไปทั้งระบบ ตัวหน่วยงานค้นหาช่วยเหลิอเองขาดองค์ความรู้ ทำให้หลายครั้งตกเป็นเหยื่อของผู้ประกอบการค้าที่ไร้จริยธรรม นอกจากนี้ยังมีปัญหาอีกหลายอย่างที่ทำให้ การค้นหาช่วยเหลือของประเทศไทย ไม่พัฒนาไปเท่าที่ควรทั้งที่ ผู้ก่อตั้งหน่วยงาน องค์กรทั้งหลายความความตั้งใจอย่างมากที่จะทำงานเพื่อสังคม  บทความนี้ไม่ได้มีเจตนาที่จะให้ร้ายกับบุคคล ,บ่อนทำลายหน่วยงานใดหน่วยงานหนึ่ง แต่เป็นภาพสะท้อนของปัญหาให้ทุกส่วนที่เกี่ยวข้องมาร่วมกันแก้ไข โดยเป็นปัญหาที่รวมรวมจากการปฏิบัติงานของนักกู้ภัยตามท้องถนน, หน่วยราชการที่ทำหน้าที่การค้นหาช่วยเหลือ

๑.การขาดการฝึกครบทั้งระบบ

                ที่ผ่านมาการฝึก SAREX จำกัดให้ความสำคัญกับวงการการบินหรือหน่วยบินเป็นหลักไม่ได้มีการ ให้ความสำคัญกับส่วนอื่นเท่าที่ควร ทำให้เมื่อต้องทำงานจริงภาพที่เห็นคือ  ความสับสนของการประสานงานหน่วยต่างๆ ,ความไม่พร้อมของหน่วยค้นหาภาคพื้นดิน , ซึ่ง คงไปโทษหน่วยเหล่านั้นไม่ได้เพราะ งบประมาณที่ใช้ในการฝึกค้นหาช่วยเหลือผู้ประสบภัย อยู่ในมือของ กรมขนส่งทางอากาศกระทรวงคมนาคม

ซึ่งปีหนึ่งมีจำนวนไม่น้อย นอกจากนี้ในยามปกติควรจะประสานกับกรมป้องกันเพื่อบูรณาการทรัพยากที่มีอยู่ให้สามารถใช้งานได้จริง ทันเวลา

๒.การขาดแคลนและมาตรฐานของ อุปกรณ์การค้นหากู้ภัย  

๒.๑ การขาดแคลนอุปกรณ์การกู้ภัย

                เนื่องจากส่วนมาก คนที่ทำงานกู้ภัย กับ ผู้ที่ออกทุน เป็นคนละบุคคลกัน ทำให้ บางครั้งการจัดหาอุปกรณ์ ไม่สอดคล้องกับ การทำงานรวมทั้งการมองภาพการกู้ภัยที่อาจจะจำกัดบนท้องถนนทำให้มองข้ามเรื่องอื่นๆ  ในส่วนราชการเอง เนื่องจากงานกู้ภัยหรืองานค้นหากู้ภัยเป็นเรื่องที่จำกัดในวงไม่กว้างนักคนที่มีความรู้โดยเฉพาะระดับผู้บริหารยังมีน้อย รวมทั้ง ระบบการจัดหาทางราชการยังไม่เกื้อกูลทำให้ไม่สามารถจัดหาเครื่องมือที่เหมาะสมได้ หรือ ไม่ก็มีคำตอบว่ามีอะไรให้ใช้ไปก่อน ,ต้องการทำงานท่ามกลางความขาดแคลน ซึ่ง ภาพที่เห็น ตราบใดที่ผู้บริหารระดับสูงยังนั่งรถเก๋งราคาเป็นล้าน ,สัมมนานั่งห้องแอร์กินอาหารโรงแรมได้  ประโยคนี้ไม่ควรนำมาใช้กับ เครื่องมือที่ใช้ช่วยชีวิตคน

ตัวอย่างเครื่องมือ อุปกรณ์ที่หน่วยกู้ภัยยังขาดแคลนอยู่เช่น ระบบเชือกกู้ภัย, เครื่องตัดถ่างแบบนำพาด้วยบุคคล , ชุดกู้ภัยผิวน้ำ พื้นที่ที่กระแสน้ำหลาก ,เครื่องหาพิกัดด้วยดาวเทียม

                ๒.๒ มาตรฐานอุปกรณ์การกู้ภัยในท้องตลาด

ในต่างประเทศมีองค์กรกำหนดมาตรฐานอุปกรณ์การกู้ภัย เช่น  NFPA สมาคมป้องกันอัคคีภัยแห่งชาติ National Fire Protection Association ของสหรัฐ , COMITE EUROPEEN DE NORMALISATION (CEN) คณะกรรมการกำหนดมาตรฐานของสหภาพยุโรป    แต่ประเทศไทยยังไม่มีหน่วยงานที่รับผิดชอบด้านนี้โดยตรงมีเพียง กรมโรงงานอุตสหกรรม ซึ่ง ขาดผู้ชำนาญการและองค์ความรู้ที่เพียงพอในการกำหนดมาตรฐานอุปกรณ์ รวมทั้งอำนาจทางกฏหมายในการควบคุมมาตรฐานของ อุปกรณ์การกู้ภัย ซึ่ง จะต้องมีการหารือในระดับรัฐบาล หาหน่วยงานที่รับผิดชอบและพัฒนาองค์ความรู้ให้มีศักยภาพในควบคุมกำกับดูแล มาตรฐานอุปกรณ์ การกู้ภัย อย่างเป็นรูปธรรม

๒.การขาดทักษะการค้นหาช่วยเหลือ

                การค้นหาช่วยเหลือของหน่วยงานเอกชน หรือแม้กระทั่งทหารตำรวจ บางหน่วยเอง ก็ทำกันตาม ความคิดตัวเอง ( ตามมีตามเกิด )การค้นหาช่วยเหลือไม่ใช่การเดินหาของในสนามหญ้า ที่เดินเป็นหน้ากระดานค้นหาได้ หรือ ตามหา ลูกหลานที่หลงในห้างสรรพสินค้า แต่เป็น สิ่งที่ต้องมีการฝึกฝนซึ่ง ควรจะมีการฝึกหรือให้ความรู้ อย่างต่อเนื่อง ตั้งแต่ยามปกติ เพื่อให้เกิดประสิทธิภาพสูงสุด ซึ่งทักษะจะต้องมีการดำรงขีดความสามารถไม่ใช่พอฝึกจบรับใบประกาศแล้วจะไม่ต้องฝึก

                ๒.๑ ทักษะพื้นฐานทั่วไป

                        การใช้แผนที่ประกอบเข็มทิศ ในการเดินทางในภูมิประเทศ , การปฐมพยาบาลและการช่วยชีวิตขั้นต้น , ความรู้และความเข้าใจในระบบบัญชาการเหตุการณ์โดยเฉพาะผู้ที่มีอำนาจหน้าที่

                ๒.๒ หลักสูตร,มาตรฐานของนักกู้ภัยทั่วไปและผู้เชี่ยวชาญเฉพาะ

                ๒.๓ การกำหนดมาตรฐานและการดำรงรักษามาตรฐานและการพัฒนาศักยภาพของหน่วยบริการการแพทย์ฉุกเฉิน

                ๒.๔ ระบบการบัญชาการเหตุการณ์ ที่สามารถใช้งานได้จริง

                                ระบบบัญชาการเหตุการณ์ในภาวะวิกฤติ ควรจะมีการพัฒนาในภาพรวมให้สามารถใช้งานร่วมกันได้เป็นมาตรฐานเดียว ซึ่ง เท่าที่ผ่านมา การอบรมต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับการบริหารวิกฤติยังมีทิศทางไม่ชัดเจน บางก็เอา นักวิชาการด้าน ธุรกิจมาบรรยาย เรื่องของ Crisis Management ภาคธุรกิจมาใช้ ซึ่งบางครั้งไม่สามารถทำให้ผู้รับฟังเข้าใจและนำมาประยุกต์ใช้ไม่ได้ การบัญชาการเหตุการณ์ เป็นทั้งศาสตร์และศิลป์ จะต้องมีการฝึกปฏิบัติอย่างจริงจัง ไม่ใช่เพียงนั่งฟังบรรยาย หรือสัมมนาไม่กี่วัน 

                               โดยเรื่องของ ระบบบริหารจัดการวิกฤติการณ์ ในระดับประเทศ สมช. ได้พยายามที่จะดำเนินการร่างแผนแม่บทโดยใช้แนวทางการหลักฐานเอกสารของหลายประเทศโดยให้ มีการวิจัยและออกเอกสารมาเป็นร่าง แผนแม่บทการจัดตั้งหน่วยบริหารวิกฤติการณ์ระดับชาติ  ซึ่งนับว่าเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี ของการปรับปรุง แต่ ปัญหาที่ตามมาคือการนำเอาตัวอักษรมาปฏิบัติประยุกต์ใช้กับหน่วยงานในระบบ ซึ่ง แต่ละหน่วยงานก็มีองค์ความรู้ด้านนี้ที่แตกต่างกัน และภาพที่ออกมาคือ ความสับสนทุกครั้งที่เกิดวิกฤติต่างๆ ดังนั้นควรจะมีการสนใจที่จะพัฒนาระบบนี้ให้เป็นรูปธรรมอย่างจริงจัง ไม่ใช่เพียงแค่การสัมนาหรือฟังนักพูดบนเวทีแต่หากต้องเป็นสิ่งที่นำไปสู่การฝึกปฏิบัติการบริหารเหตุการณ์วิกฤติ ของผู้บริหารทุกระดับ

๓. ยังไม่มีหน่วยงานที่ควบคุมมาตรฐานของการค้นหาช่วยเหลือ หรือ ระบบการเผชิญภัยพิบัติ

๔. การยอมรับความเป็นจริง การรู้ขีดความสามารถขีดจำกัด และการรวบรวมองค์ความรู้แลกเปลี่ยนประสพการณ์และการทำงานร่วมกันระหว่างหน่วยงานภายในประเทศรวมทั้งไม่มีองค์กรพัฒนาศึกษาวิจัยพัฒนาขั้นตอนวิธีการจากประสบการณ์ของหน่วย

                การปฏิบัติงานของการกู้ภัย แต่ละครั้ง หลังจบภารกิจจะต้องมีการทบทวนหลังการปฏิบัติ ทบทวนว่าทำอะไรไปบ้าง อะไรที่ดี อะไรที่ไม่ได้ มีข้อแก้ไขอะไรบ้าง เพื่อนำมาแก้ไขข้อบกพร่อง ปรับปรุงสิ่งที่มีอยู่ให้ดีขึ้น  แต่ ในไทยการแลกเปลี่ยนความรู้ น้อยมาก อาจจะเนื่องจากสาเหตุ ที่คนไทยไม่ชอบที่จะบันทึกความผิดพลาด ทั้งที่ เราเองก็มีภาษิต ที่ว่าผิดเป็นครู พอไปสัมมนา นำเสนออะไรที่ไหน ก็บรรยายว่าสิ่งที่ทำอยู่ดีไปหมด เลอเลิศมาก และพอปฏิบัติงานจริงข้อบกพร่องมีให้เห็นมากมาย  หน่วยงานค้นหากู้ภัยส่วนมากระดับผู้ปฏิบัติทราบดีว่า มีความต้องการหรือข้อบกพร่องของตนเองอย่างไร แต่พอมาในระดับผู้บริหารมักจะไม่ยอมรับความจริงที่เป็นอยู่ ซึงการนำเสนอข้อมูลที่ไม่เป็นจริงส่งผลกระทบอย่างมากเมื่อเกิดเหตุการณ์วิกฤติ รวมที่ทำให้หน่วยงานไม่สามารถพัฒนาทันต่นสถานการณ์ในยุคปัจจุบัน  การปฏิบัติการค้นหาช่วยเหลิอของไทยมีการปฏิบัติ หลายครั้ง แต่หาข้อมูลรายละเอียดการปฏิบัติการได้อย่างยากลำบาก ถ้าได้มาก็เป็นการรายงานที่มีการแต่งเติม ตัดต่อให้เกิดภาพที่เหมาะสมกับการรายงานตามระบบราชไทยโบราณ คือ “ ปฏิบัติงานได้ดี มีปัญหาเล็กน้อย สำเนาให้ส่วนที่เกี่ยวข้องนำไปแก้ไขในโอกาสต่อไป ”  ดังนั้น หากมีหน่วยงานที่รวบรวมข้อมูลและบันทึกรายการข้อบกพร่อง ข้อดีข้อเสียต่าง จะทำให้การตอบสนองต่อเหตุการณ์เราดีพัฒนาขึ้น  ตัวอย่าง เช่น เหตุการณ์ ขบวน ฮ.ติดตามเสด็จฯ ตกที่สุคีริน ปัญหาข้อขัดข้องครั้งนั้นมีอะไรบ้าง ซึ่งถ้าระดมกันปรับปรุง เหตุการณ์ ที่เขาใหญ่ เมื่อ เดือน ส.ค. ที่ผ่านมา คงไม่เป็นแบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง กล้องช่วยค้นหาติดเฮลิคอปเตอร์ , ไฟค้นหา ,การฝึกชุดค้นหาทางพื้นดิน,เป็นต้น