งบประมาณทางทหารของเราน้อยกว่าเพื่อนบ้านมากครับ คือประมาณ 1% กว่า ๆ ของ GDP แต่มาเลเซียประมาณ 2% สิงคโปร์ยิ่งเยอะกว่านี้ ซ้ำร้ายสิงคโปร์ยังมี GDP ใหญ่กว่าเรามากด้วย ที่น่าเจ็บแสบสำหรับเรามากที่สุดคืองบประมาณทางทหารของสิงคโปร์ 25% หมดไปกับการวิจัยและพัฒนาอาวุธใช้เอง แล้วก็ทำขายประเทศอื่น

ถ้าเราคิดจะร่ำรวยจากการทหาร ก็ต้องทำแบบสิงคโปร์ครับ

ถ้าทำไม่ได้ ก็ต้องพัฒนาเศรษฐกิจให้ดีกว่านี้ เพื่อจะได้มีเงินมาซื้ออาวุธ

แต่ถ้าเศรษฐกิจแย่ล่ะ???

เศรษฐกิจ การเมือง ความมั่นคง ปากท้องประชาชน แยกกันไม่ออก

ชาติใด กองทัพอ่อนแอเกินไปขณะที่เศรษฐกิจทรัพยากรดี (เมื่อเทียบกับเพื่อนบ้านหรือคู่อริ) จะตกเป็นเหยื่อง่ายๆ เช่น คูเวต

ชาติใด ที่เน้นแต่กองทัพเข้มแข็งแต่ไม่แบ่งงบมาพัฒนาประเทศก็จะไม่มีใครคบค้าด้วย ประชาชนก็ลำบาก เช่น เกาหลีเหนือ พม่า

ผู้นำชาติต้องทำให้สามสี่อย่างข้างต้นเข้มแข็งไปด้วยกัน จริงๆมันก็เป็นอย่างงี้มาทุกยุคทุกสมัยล่ะครับ

คิดอย่างงี้ ถ้าสิงคโปร์จะมีกองทัพที่มีประสิทธิภาพมากกว่ามาเลก็คงไม่แปลก เพราะเค้าต้องมีหลักประกันที่จะรักษาความมั่นคั่งของเค้าไว้ ขณะเดียวกัน ถ้ามาเลมัวแต่ซื้อซูซื้อรถถังโดยไม่ต่อสู้ด้านเศรษฐกิจ ในที่สุด มาเลก็คงไม่สามารถซื้อหายุทธปัจจัยใหม่ๆมายันกับสิงคโปร์ได้ ยิ่งถ้าเป็นชาติประชาธิปไตย เสียของคนในชาติยิ่งมีน้ำหนัก ชาติจะเข้มแข็งได้ก็จากประชาชน ใช่จากผู้นำทางทหาร..

เอ่อ ประเทศสารขัณฑ์ หลังจากเย็นนี้จะเป็นไงน้อ ไม่อยากจะเซด..

เศรษฐสาสตร์และงบประมาณทางทหารนั้น เดินไปด้วยกันได้ครับ และได้หลายทฤษฎี เช่น

1. การหาจุดดุลยภาพในการกระจายงบประมาณทางทหารและงบประมาณรวมทั้งหมด และ/หรือ

2. การดำเนินการทางระบบอุตสาหกรรมทางทหารเพื่อนำมาเลี้ยงตัวเอง (สหรัฐแยกวิธีนี้ออกมาจาก สถาบันทางทหาร ไปให้เอกชนเพื่อความคล่องตัวกว่า แต่ทหารของสหรัฐจะได้รับของที่ดีกว่า ถูกกว่า จนมีความได้เปรียบด้านการใช้อาวุธมากกว่าประเทศลูกค้า ทำให้สหรัฐสามารถขายการบริการ ด้าการให้ที่ปรึกษาเพิ่มเติมได้)

จาก 1 และ 2 จะทำให้กองทัพและปากท้องประชาชน เดินไปด้วยกันได้ ถึงจะไม่สมบูรณ์แต่ก็สามารถช่วยแก้ปัญหาได้ระดับหนึ่งครับ