การโจมตีของปืนใหญ่เวียดมินห์ได้ทำการยิงกดดัน และสร้างความเสียหายให้แนวตั้งรับทั้ง 8 และยังสร้างความเสียหายให้กับสนามบินทั้ง 2 แห่ง เสาอากาศนำร่องอากาศยานถูกทำลาย ทำให้การส่งกำลังทางอากาศอยู่ในสภาพชงักงัน ความเร่งด่วนในการปรับปรุงสนามบินให้ใช้การได้จึงเป็นความเร่งด่วนอันดับแรก

             ทางด้านกำลังพลที่บาดเจ็บนั้นมีจำนวนมากจน พ.ต. Paul Grauwin นายแพทย์สนาม ประจำเดียนเบียนฟู ได้ร้องขอไปยังหน่วยเหนือที่ฮานอยให้ส่ง ชุดเสนารักษณ์ที่มีขีดความสามารถในการผ่าตัด เลือด และสิ่งอุปกรณ์สายแพทย์มาเพิ่มเติม เนื่องจากเกินขีดความสามารถของชุดเสนารักษ์ที่มี ในขั้นต้น เลือดและสิ่งอุปกรณ์สายแพทย์จำนวนหนึ่งได้ถูกส่งมาจาก ฮานอย โดยบรรทุกมากับเครื่องบิน และถูกส่งลงยังสนามบินสำรองบริเวณใกล้ ๆ กับ Isabelle ทางตอนใต้ของเดียนเบียนฟู 

           เวลาประมาณ 1500 ของวันที่ 14 มีนาคม พ.ศ.2497 (ค.ศ.1954)  ชุดผ่าตัดสนามภายใต้การนำของ ร.ท.Rézillot ได้กระโดดร่มลงยังเดียนเบียนฟู แต่การปล่อยผิดพลาด ทำให้ชุดเสนารักษ์สนามไปตกยังบริเวณย่านกลางของเดียนเบียนฟู  ชุดผ่าตัดสนามดังกล่าวได้ลงพื้นบริเวณลวดหีบเพลงที่วางไว้ (เพื่อกีดขวางฝ่ายเวียดมินห์) ภายใต้การยิงปืนใหญ่รบกวนตลอดเวลาของฝ่ายเวียดมินห์   กว่าจะแกะตัวเองออกจากลวดหนามได้ก็ค่อนข้างทุลักทุเล เมื่อหลุดออกมาได้ทั้ง 6 ก็ถูกนำขึ้นรถเพื่อไปยัง Isabelle ในทันที 

           ย้อนกลับไปเวลาประมาณ 1445 ในวันเดียวกัน ขวัญและกำลังใจของกองกำลังฝรั่งเศสเริ่มดีขึ้น เมื่อกองหนุนได้ถูกส่งลงที่เดียนเบียนฟู กำลังดังกล่าวคือ กองพันพลร่มที่ 5 ของเวียดนาม หรือ พัน.พร.5 วน. (5th Vietnamess Parachute Battalion:BPVN) ภายใต้การนำของ พ.ต.André Botella ได้ถูกส่งลงยัง Drop Zone: DZ เก่า Natasha Octavia และ Simone  
  การกระโดดลงครั้งนี้ได้ปล่อยที่ความสูง 600 ฟุต สาเหตุที่กระจายกำลังลงยังทั้ง 3 DZ ของ พัน.พร.5 วน.วัตุถุประสงค์ เพื่อที่จะสร้างความสับสนให้กับฝ่ายเวียดมินห์ แต่การกระทำดังดังกล่าวก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก เมื่อทางฝ่ายเวียดมินห์ ยังคงมีอำนาจการยิงที่ได้เปรียบ (ทั้งปืนใหญ่สนาม ปืนใหญ่ต่อสู้อากาศยาน) และครอบคลุมทั่วเดียนเบียนฟู ทำให้กำลังพลจาก พัน.พร.5 วน.บางนายไม่มีโอกาสแม้แต่จะเหยียบพื้น เพราะถูกยิงเสียชีวิตไปในขณะลอยอยู่ในอากาศ  เวลาล่วงเลยไปจนถึง 1800 กว่าจะทำการรวมกำลังได้ บริเวณ Eliane 1, 2 และ 4 ด้วยความเหนื่อยล้า และสูญเสียอย่างหนัก กำลังพลหลายนาย วิ่งฝ่าการระดมยิงปืนใหญ่ กว่า 10 ไมล์ ถึงจะรวมพลได้ 

          เมื่อกำลังของพัน.พร.5 วน. เข้าที่รวมพลต่างก็เร่งขุดหลุมบุคคลเพื่อป้องกันตนเองเป็นการใหญ่  เวลา 2000 ของวันเดียวกัน กองร้องเครื่องยิงลูกระเบิด ได้ขุดหลุมสำหรับ เครื่องยิงลูกระเบิดเสร็จ และพร้อมทำการยิง เพื่อเตรียมการสำหรับการเข้าตีที่จะเกิดขึ้นที่ Gabrielle แต่ต่อมาจากนั้นไม่นาน เมื่อเวลา 2100 ของวันเดียวกัน หลุมเครื่องยิงลูกระเบิดดังกล่าวทั้ง 5 หลุม ได้อันตรธารหายไปด้วยการยิงปืนใหญ่ของฝ่ายเวียดมินห์ ท่ามกลางความมืดมิด...................