บทความนี้อีเมย์จิ้นขึ้นมาชนิดสดๆร้อนๆเลย แต่ไม่รู้จะมีภาค 2 หรือไม่นะครับ อ่านเรื่องเทคโนโลยีจากประเทศผู้มีศิลปะในหัวใจกันเพลินๆ เขียนไปเขียนมายาวเหมือนกันนะเนี่ย ;)

ต้นฉบับอยู่ตรงนี้ครับ ==>  Italian Naval Weapons อาวุธใช้งานทางทะเลจากแดนมักกะโรนี

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Italian Naval Weapons อาวุธใช้งานทางทะเลจากแดนมักกะโรนี

    อิตาลีเป็นประเทศที่มีบทบาทในสงครามโลกครั้งที่ 2 ด้วย โดยตัดสินใจเข้าร่วมกับฝ่ายอักษะ ( Axis Powers) ที่มีเยอรมันและญี่ปุ่นเป็นสมาชิกร่วมประหนึ่งสามทหารเสือ นอกจากนี้ยังมีประเทศสมาชิกรองผู้ให้ความช่วยเหลือทางทหาร คู่สงครามร่วม และรัฐบริวาร รวมกันมากถึง 26 ประเทศด้วยกัน บทสรุปของสงครามเป็นไปอย่างที่ผู้อ่านทุกท่านทราบคือฝ่ายสัมพันธมิตรเป็นผู้ ชนะ และทางด้านกองทัพอิตาลีเองก็มีผลงานการรบในทุกสมรภูมิที่ไม่ดีเอาเสียเลย เรียกว่าเป็นบ่อน้ำมันขนาดใหญ่ของฝ่ายอักษะก็ไม่น่าจะผิด

    สงครามโลกครั้งที่ 2 จบลงในวันที่ 15 สิงหาคม 1945 หลังจากญี่ปุ่นได้ประกาศยอมจำนนกับกองทัพอเมริกาที่บุกมาประชิดถึงหน้าบ้าน กองทัพฝ่ายอักษะทุกประเทศถูกปลดอาวุธทันที มีการไต่สวนคดีความต่างๆระหว่างสงคราม มีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นมากมายทั่วโลกรวมทั้งอิตาลีด้วย 2 ปีต่อมากองทัพเรือของพวกเขาถูกจัดตั้งใหม่อีกหน โดยเปลี่ยนชื่อเรียกจาก Royal Navy หรือ Regia Marina มาเป็น Italian Navy กระทั่งปัจจุบัน เรือรบจำนวนหลายลำได้กลับเข้าประจำการอีกครั้งหนึ่ง เรือช่วยรบบางลำรับโอนมาจากเยอรมัน เรือช่วยรบบางลำรับโอนหรือซื้อมาจากอเมริกา เรือตรวจการณ์จำนวนมากสั่งต่อจากอเมริกาและอังกฤษ โดยติดตั้งอาวุธของอังกฤษและอเมริกาผสมกันไป คล้ายคลึงกับการจัดหาอาวุธของประเทศเยอรมันและญี่ปุ่นในเวลาเดียวกัน

    ช่วงเวลาดังกล่าวอิตาลีได้รับอนุญาติให้ต่อได้เพียงเรือช่วยรบขนาดเล็กเท่า นั้น ซึ่งก็ถือเป็นเรื่องปรกติของประเทศผู้แพ้สงคราม บางทีอิตาลีอาจต้องซื้อเรือรบจากต่างประเทศตลอดไป ถ้าไม่บังเอิญเกิดภัยคุกคามขนาดใหญ่กับชาติตะวันตกเกิดขึ้น นั่นคือสหภาพโซเวียตและประเทศในสนธิสัญญาวอร์ซอ อาวุธจำนวนมหาศาลถูกผลิตและส่งเข้าประชิดพรมแดนยุโรปตะวันตก ลำพังแค่อเมริกา อังกฤษ และฝรั่งเศส ไม่สามารถพัฒนาและผลิตอาวุธมาคานอำนาจรบอีกฝ่ายได้ทันแน่ กฎเหล็กหลายข้อในอดีตจึงต้องผ่อนคลายลงหรือปรับเปลี่ยนไป  และแล้วในที่สุดอิตาลีก็สามารถต่อเรือรบด้วยตัวเองได้อีกครั้ง โครงการเรือพิฆาตคุ้มกันชั้น Centauro เริ่มต้นขึ้นในปี 1952 เรือลำแรกจาก 4 ลำคือ D 571 Centauro เข้าประจำการในปี 1957 ก่อนจะเปลี่ยนชื่อเรียกเป็นเรือฟริเกต F 554 Centauro ในเวลาต่อมา เป็นจุดเริ่มต้นของอุตสาหกรรมป้องกันประเทศอิตาลียุคใหม่ และเป็นจุดเริ่มต้นให้ผู้เขียนอยากเขียนบทความอาวุธใช้งานทางทะเลจากอิตาลี ทั้งที่ได้รับความนิยมแพร่หลายและไม่ค่อยเป็นที่รู้จัก

76/62 MMI (Allargato) and 76/L62 SMP3 Naval Guns

    หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 อาวุธปืนที่ใช้งานบนเรือรบอิตาลีคือปืนใหญ่ Mk.12 127/38 mm จากอเมริกาและปืนกลต่อสู้อากาศยาน Bofors 40/60 mm จากสวีเดน เมื่ออิตาลีเริ่มโครงการต่อเรือพิฆาตคุ้มกันขนาด 2,180 ตัน ชั้น Centauro รวมทั้งเรือคอร์เวตขนาด 1,000 ตัน ชั้น  Albatros จึงได้มีการพิจารณาอาวุธปืนประจำเรือรุ่นใหม่  ผลคือ Mk.12 127/38 mm มีขนาดใหญ่เกินไปไม่สามารถติดตั้งได้ ส่วน Bofors 40/60 mm ก็เหมาะสมเป็นปืนรองมากกว่า พวกเขาจึงได้นำปืนใหญ่ Mk.22 76/50 mm จากอเมริกามาพัฒนาปรับปรุงเพื่อใช้งานบนเรือตนเอง

    76/62 SMP3 คือปืนเรือกระบอกแรกสุดของอิตาลี  Oto Melara พัฒนาสำเร็จและเข้าประจำการช่วงต้นทศวรรษที่ 50  โดยมีทั้งรุ่นลำกล้องเดี่ยวติดตั้งบนเรือชั้น Albatros จำนวน 4 ลำ และรุ่นลำกล้องคู่ซ้อนกันติดตั้งบนเรือชั้น Centauro จำนวน 4 ลำ ปืนสามารถยิงได้ไกลสุด 16 กิโลเมตรที่มุม 45 องศา อัตรายิงสุงสุด 50 นัดต่อนาที ทว่าป้อมปืนของ SMP3 มีขนาดใหญ่พอสมควร ระบบแมกกาซีนมีปัญหาติดขัดบ่อย รวมทั้งปริมาณกระสุนที่บรรจุได้ไม่มากเท่าที่ควร การใช้งานจริงจึงไม่เป็นไปตามความต้องการของกองทัพเรืออิตาลี
 

    Oto Melara จึงได้พยายามพัฒนาป้อมปืนรุ่นใหม่ขึ้นมาทดแทน โครงการ Allargato เริ่มเดินหน้าในปี 1958 จนสามารถสร้างรุ่นต้นแบบขึ้นมาทดสอบใช้งานในปี 1961 ถัดมาเพียงปีเดียว Oto Melara 76/62 MMI กระบอกแรกก็ได้เข้าประจำการบนเรือฟริเกตชั้น Carlo Bergamini ป้อมปืนรุ่นใหม่มีขนาดเล็กลงรูปทรงเหลี่ยมหักมุมยกสุงจากดาดฟ้าเรือ ปืนขนาด 76/62 ได้รับการปรับปรุงใหม่ โดยมีอัตรายิงสุงขึ้นเล็กน้อยระยะยิงไกลสุด 18 กิโลเมตรที่มุม 45 องศา น้ำหนักรวมของป้อมปืนและแมกกาซีนอยู่ที่ 12 ตัน 76/62 MMI มียอดผลิตรวมทั้งหมดอยู่ที่ 84 กระบอก และทยอยติดตั้งบนเรือรบรุ่นใหม่ทุกลำของกองทัพเรืออิตาลีในช่วงนั้น
   

76/62 Compact / Super Rapid and Strales Naval Guns

    Oto Melara นำปืน 76/62  MMI มาพัฒนาต่อยอดให้ทันสมัยมากขึ้น ออกแบบป้อมปืนรูปทรงกลมขนาดกระทัดรัด ระบบแมกกาซีนทันสมัยมากขึ้นฝังใต้ดาดฟ้าเรือ ต้องการพื้นที่ในการติดตั้งป้อมปืนไม่มาก จึงสามารถใช้งานบนเรือตรวจการณ์ขนาดเล็กไปจนถึงเรือบรรทุกเครื่องบินได้ เริ่มเข้าประจำการกองทัพเรืออิตาลีในปี 1964 และได้รับความนิยมอย่างแพร่หลายมีลูกค้าถึง 51 ชาติ ยอดผลิตรวมถึงปัจจุบันมากกว่า 1,000 กระบอก หลายประเทศได้ขอซื้อลิคสิทธิ์ปืนไปพัฒนาปรับปรุงเพื่อใช้งาน เช่น อิสราเอล อินเดีย เกาหลีใต้ บริษัทผู้ผลิตยังได้พัฒนาปืนรุ่นใหม่ๆให้ทันสมัยมากขึ้นกว่าเดิม ปรับปรุงป้อมปืนรูปทรงเหลี่ยมลดการตรวจจับจากเรดาร์ (Stealth) กองทัพเรือไทยใช้งานปืนรุ่นนี้เป็นจำนวนมากเราสามารถแบ่งรุ่นของปืนออกเป็น 3 รุ่นหลักและ 1 รุ่นย่อยด้วยกัน
 

    - Compact อัตรายิงสุงสุด 80 นัดต่อนาที ประจำการบนเรือรบจำนวนมาก เช่น เรือชั้นเรือหลวงตาปีจำนวน 2 ลำ เรือชั้นเรือหลวงสัตหีบจำนวน 3 ลำ เรือชั้นเรือหลวงบุรีจำนวน 3 ลำ 6 ระบบ เป็นต้น

    - Rapid Fire ถือเป็นรุ่นปรับปรุงจาก Compact ฐานข้อมูลในอินเตอร์เน็ตจำนวนมากจึงนับรวมกันโดยไม่ได้แยกออกมา อัตรายิงสุงสุด 100 นัดต่อนาที ประจำการบนเรือชั้นเรือหลวงรัตนโกสินทร์จำนวน 2 ลำ

    - Super Rapid Fire อัตรายิงสุงสุด 120 นัดต่อนาที สามารถปรับปรุงให้ใช้กระสุน Vulcano ได้ ประจำการบนเรือหลวงอ่างทองและเรือชั้นเรือหลวงปัตตานีจำนวน 2 ลำ รวมทั้งเรือฟริเกตสมรรถนะสุงลำใหม่ด้วย

    - Strales  ติดตั้งระบบนำวิถีด้วยคลื่นวิทยุในป้อมปืนด้านขวามือ สามารถยิงกระสุน Vulcano (Long Rang High Accuracy Ammunition Family) ใช้ระบบ GPS/INS ในการนำทาง และใช้ระบบเลเซอร์ IR/SAL (Infrared/Semi-Active LASER) ในการนำวิถีสู่เป้าหมาย กระสุนมีระยะยิงไกลสุด 40 กม. เหมาะสำหรับโจมตีเป้าหมายพื้นน้ำและพื้นดิน และกระสุน DART (Driven Ammunition Reduce Time of Flight) ตัวลูกปืนติดตั้งปีกคานาดเพื่อใช้ปรับวิถีโคจร ควบคุมทิศทางด้วยลำคลื่นวิทยุ (Beam Axis) กระสุนมีระยะยิงไกลสุด 35 กม. เหมาะสำหรับโจมตีเป้าหมายทางอากาศ ปัจจุบันกองทัพเรืออิตาลีใช้เป็นระบบป้องกันระยะประชิดทดแทนระบบเดิม
 

    นอกจากปืน 4 รุ่นนี้แล้ว ยังมีรุ่น Refurbished ที่ Oto Melara นำปืนเก่า(จากที่ไหนซักแห่ง)มาซ่อมคืนสภาพเพื่อขายให้กับลูกค้าในราคาพิเศษ กองทัพเรือไทยให้ความสนใจจัดหาเข้าประจำการเช่นกัน เท่าที่ผู้เขียนทราบคือบนเรือหลวงกระบี่ และเรือหลวงแหลมสิงห์ Oto Melara 76/62 Compact มีอายุ 52 ปีแล้วนับแต่ปืนกระบอกแรกเข้าประจำการ แต่ยังคงได้รับความนิยมสุงมากและจะเป็นแบบนี้ไปอีก 10-20 ปีเป็นอย่างน้อย

Lancia Bas and Menon K-113 Mortars

    ในโครงการเรือพิฆาตคุ้มกันชั้น Centauro นอกจากปืนใหญ่เรือขนาด 76/62 มม.แล้ว กองทัพเรืออิตาลีต้องการจรวดปราบเรือดำน้ำที่มีคุณสมบัติใกล้เคียงกับ Bofors 375 mm ASW Mortar ของสวีเดน Lancia Bas ASW Mortar จึงได้เริ่มต้นพัฒนาขึ้นและเข้าประจำการในปี 1960 ติดตั้งท่อยิงจรวดขนาด 305 มม.(12 นิ้ว)จำนวน 3 ท่อยิงบน แท่นยิงขนาดไม่ใหญ่มากพร้อมแมกกาซีนใต้ดาดฟ้าเรือ ลำกล้องท่อยิงทำมุม 45 องศาอัตรายิงสุง 21 นัดใน 70 วินาทีพร้อมระบบโหลดอัตโนมัติ จรวดปราบเรือดำน้ำที่ใช้งานกับ Lancia Bas มีน้ำหนัก 160 กิโลกรัม ระยะยิงไกลสุดประมาณ 900 เมตร จรวดหนึ่งชุดมีอำนาจทำลายล้างครอบคลุมพื้นที่ขนาด 70 x 165 เมตร

 

                                            
      ต่อมาไม่นานกองทัพเรืออิตาลีจึงพบว่า Lancia Bas มีขนาดใหญ่เกินไปติดตั้งบนเรือเล็กไม่ได้ และอาวุธปราบเรือน้ำจากยุคสงครามโลกครั้งที่ 2 ก็เริ่มล้าสมัยมากขึ้น เนื่องจากตอร์ปิโดเบาปราบเรือดำน้ำขนาด 324 มม.ทำหน้าที่ได้ดีกว่า ทว่าอาวุธรุ่นใหม่มีราคาค่อนข้างแพงและต้องนำเข้าจากต่างประเทศ พวกเขายังต้องการจรวดปราบเรือดำน้ำเพื่อใช้งานควบคู่กันไป โดยต้องการระบบที่มีขนาดเล็กลงราคาถูกลงใช้พื้นที่น้อยลง  การพัฒนา Menon ASW Mortar K-113 เป็นไปอย่างล้าช้าก่อนเข้าประจำการต้นทษวรรษ 70 ระบบใหม่จะใช้ท่อยิงจรวดขนาด 305 มม.เพียง 1 ท่อยิงเท่านั้น ลำกล้องทำมุม 45 องศา บรรจุจรวดพร้อมยิงในแมกกาซีนจำนวน 7 นัด (สามารถใส่จรวดเพิ่มเติมได้) Menon K-113 ได้รับความนิยมจากกองทัพเรือมากกว่า Lancia Bas เพราะสามารถติดตั้งบนเรือรบที่มีระวางขับน้ำเพียง 1,000 ตันได้ ปัจจุบันอาวุธทั้ง 2 ชนิดปลดประจำการเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

Milas Ship-Borne Anti-Submarine Weapon

    ปี 1986 บริษัทจากอิตาลีและฝรั่งเศสจับมือกันเพื่อพัฒนาจรวดต่อสู้เรือดำน้ำยุคใหม่ โดยนำตอร์ปิโดเบาปราบเรือดำน้ำมาใส่ในท่อนท้ายของจรวดต่อสู้เรือรบ Otomat  Mk.2 เมื่อถึงพิกัดเป้าหมายตอร์ปิโดจะสลัดตัวออกมาเพื่อทำหน้าที่ตัวเองต่อไป นั่นจะทำให้ Milas มีระยะยิงไกลสุดถึง 35 กิโลเมตร (ไม่รวมระยะยิงตอร์ปิโด) เรือรบสามารถให้ข้อมูลและเปลี่ยนแปลงเป้าหมายผ่านคลื่นวิทยุ จรวดต้นแบบสร้างเสร็จในปี 1989 แต่กว่าการทดสอบจะเสร็จสมบูรณ์เวลาก็ผ่านไปถึง 10 ปีเต็ม ทำให้กองทัพเรือฝรั่งเศสที่ตั้งใจจะนำมาใช้งานแทนจรวดปราบเรือดำน้ำ Malafon ของตัวเอง หมดความสนใจอาวุธชนิดนี้และขอถอนตัวออกไป ทว่าโครงการนี้ยังไม่ล้มเนื่องจากกองทัพเรืออิตาลีสั่งเดินหน้าต่อ กลางปี 2002 จรวด Milas ลูกแรกเข้าประจำการบนเรือพิฆาตต่อสู้อากาศยานชั้น Durand de la Penne แม้ว่า Milas จะใช้ท่อนหลังของ Otomat มาต่อท้าย แต่ก็มีความยาวมากกว่ากันพอสมควรคือ 6 เมตรกับ 4.46 เมตร ระบบแท่นยิงจรวดทั้งสองแบบจึงจึงไม่สามารถใช้ร่วมกันได้ และระบบแท่นยิง  Milas มีเฉพาะรุ่นแท่นยิงเดี่ยวเท่านั้น โดยสามารถซ้อนกันได้ทำให้จำนวนจรวดไม่ลดลง
 

  ซ้ายมือคือแท่นยิงแฝด Otomat  ขวามือคือแท่นยิงเดี่ยว Milas

    Milas ประจำการบนเรือรบเพียง 2 ลำมานานพอสมควร กระทั่งเรือฟริเกตชั้น Bergamini หรือ FREMM เวอร์ชั่นอิตาลีทยอยเข้าประจำการ จรวดปราบเรือดำน้ำดาวหางสีแดงจึงได้รับคำสั่งซื้อเพิ่มเติม เพื่อติดตั้งบนเรือชุดที่ทำหน้าที่ปราบเรือดำน้ำจำนวน 4 ลำ ปริมาณสุงสุดที่เรือสามารถติดตั้งจรวด Milas ได้คือ 8 นัด แต่กองทัพเรืออิตาลีจะติดตั้งเพียง 4 นัดในยามปรกติ (ผู้เขียนเห็นแค่ 2 นัดด้วยซ้ำ) เพราะต้องติดตั้งแท่นยิงจรวดต่อสู้เรือรบ Otomat  Mk.2 เข้าไปด้วย  โครงการจรวดปราบเรือดำน้ำ Milas ที่ใช้เวลาพัฒนานานถึง 20 ปี มีเสน่ห์และความลึกลับน่าลุ่มหลงในตัวไม่เหมือนใคร เหมาะสมกับประเทศอิตาลีที่มีความอินดี้ทุกเรื่องกระทั่งช่วงทำสงคราม ปัจจุบัน Milas ได้ย้ายมาร่วมสังกัดกับบริษัท MBDA แล้ว แต่ผู้เขียนยังมองไม่เห็นว่าใครจะเป็นลูกค้ารายใหม่ที่จะจัดหาไปใช้งาน จึงคาดว่าจะมีเรือรบเพียง 6 ลำเท่านั้นที่ติดตั้ง Milas Ship-Borne Anti-Submarine Weapon

Aspide Missile / Albatros missile launching system

    แม้อิตาลีจะสามารถพัฒนาอาวุธหลายชนิดได้ด้วยตัวเอง ทว่าบางส่วนเป็นการซื้อลิคสิทธิ์มาผลิตและปรับปรุงให้เหมาะสมกับความต้องการ ซึ่งไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจกระทั่งปัจจุบันหลายชาติก็ทำกัน เพราะเทคโนโลยีหลายชนิดต้องใช้เวลาพัฒนาและเม็ดเงินลงทุนมหาศาล อาวุธดังกล่าวจะได้รับการยอมรับและสามารถแจ้งเกิดได้หรือไม่ ขึ้นอยู่กับว่าเมื่อซื้อลิคสิทธิ์มาแล้วพัฒนาต่อยอดได้มากน้อยแค่ไหน และมีหัวการค้าสามารถขายอาวุธให้กับประเทศอื่นๆมากน้อยแค่ไหนด้วย ซึ่งบริษัทผู้ผลิตอาวุธรวมทั้งรัฐบาลอิตาลีทำผลงานได้อย่างดีเยี่ยม

    จรวดต่อสู้อากาศยานเป็นอีกหนึ่งเทคโนโลยีที่สลับซับซ้อน อเมริกาเองยังต้องใช้เวลาลองผิดลองถูกนับสิบๆปี กองทัพเรืออเมริกาประจำการจรวดต่อสู้อากาศยานรุ่นแรกตั้งแต่ปี 1953 ทว่าจรวด RIM-2 Terrier ที่มีความเร็ว 3 มัค ระยะยิงไกลสุด 32 กิโลเมตร ที่ระดับความสุง 8 หมื่นฟิต มีน้ำหนักรวมทั้งระบบมากถึง 127 ตัน กว่าพวกเขาจะพัฒนาระบบป้องกันเฉพาะจุดขนาดเบา (lightweight  point defense weapon) สำเร็จล่วงมาถึงปี 1976 จรวด RIM-7 Sea Sparrow หรือ Nato Sea Sparrow Missile หรือ NSSM คือจรวดต่อสู้อากาศยานประจำเรือรบแนวคิดใหม่ ที่ทำให้เรือรบขนาด 2,000 ตันมีความสามารถป้องกันภัยทางอากาศได้ทัดเทียมเรือรบขนาดใหญ่ในอดีต ผู้เขียนเคยลงบทความเกี่ยวกับจรวดรุ่นนี้ไว้นานพอสมควร เรามาอ่านทบทวนกันดูซักนิดก็ไม่เลวนะครับ

http://thaimilitary.blogspot.com/2014/10/rim-7-sea-sparrow.html

    อิตาลีมีความจำเป็นต้องใช้งานจรวดต่อสู้อากาศยานเฉกเช่นชาติอื่น บริษัท Selenia จึงได้ขอซื้อลิคสิทธิ์จรวด Sea Sparrow เพื่อนำมาปรับปรุงและผลิตให้กองทัพภายใต้ชื่อ  Aspide โดยในช่วงแรกเป็นการพัฒนาจรวดอากาศ-สู่-อากาศนำวิถีด้วยเรดาร์ สำหรับใช้งานกับเครื่องบินขับไล่ Aeritalia F-104S Starfighter กองทัพอากาศก่อน โดยนำโครงสร้างเดิมของ Sea Sparrow มาติดตั้งระบบค้นหาเป้าหมายและระบบขับเคลื่อนที่พัฒนาเอง ปรับปรุงระบบป้องกันการรบกวนคลื่นเรดาร์ให้ดียิ่งขึ้น เมื่อจรวด  Aspide Mk.1 เข้าประจำการจริงแล้วจึงได้พัฒนารุ่นใช้งานทางทะเลเพิ่มเติมภายใต้ชื่อ Albatros missile launching system ก่อนเข้าประจำการจริงในปี 1983 โดยมีทั้งรุ่นแท่นยิงแฝด 4 ที่พัฒนาเอง และแท่นยิงแฝด 8 ที่ซื้อลิคสิทธ์แท่นยิง Mk 29 ของอเมริกามาปรับปรุงเพิ่มเติม
  

     
    Albatros/Aspide เข้าประจำการในปี 1980 บนเรือฟริเกตอเนกประสงค์ขนาด 2,500 ตันชั้น Lupo ของกองทัพเรืออิตาลี ช่วงเวลาดังกล่าวมีความต้องการซื้อจรวดต่อสู้อากาศยาน Sea Sparrow จากทั่วโลก แต่เพราะว่าอยู่ในช่วงสงครามเย็นกับสหภาพโซเวียตและสนธิสัญญาวอร์ซอ  สภาคองเกรสอเมริกาจึงอนุมัติให้ขายจรวดเฉพาะสมาชิกนาโต้และประเทศที่มีความ สำคัญเท่านั้น ส่งผลให้ Albatros/Aspide ที่เพิ่งพัฒนาเสร็จขายดีมากจนถึงมากที่สุด มีลูกค้าที่ยอมควักเงินซื้อถึง 16 ประเทศทั้งที่สินค้ายังไม่พร้อมที่จะส่งมอบ กองทัพเรือไทยสั่งซื้อจรวดในปี 1984 เพื่อใช้งานร่วมกับแท่นยิง Albatros แฝด 8 บนเรือคอร์เวตชั้นเรือหลวงรัตนโกสินทร์จำนวน 2 ลำ รวมทั้งประเทศจีนที่ท้ายสุดได้ขอซื้อลิคสิทธิ์ไปพัฒนาเป็นจรวดรุ่น LY-60 / FD-60 / PL10 ของตนเองต่อไป

    Aspide Mk.1 มีระยะยิงไกลสุด 14 กิโลเมตรน้อยกว่า Sea Sparrow ที่ยิงได้ไกลสุด 18.5  กิโลเมตร มีการพัฒนาปรับปรุงเป็นรุ่น Aspide Mk.2 ที่มีระบบนำวิถีดีมากยิ่งขึ้น และรุ่นล่าสุดในปัจจุบันคือ  Aspide 2000 ซึ่งได้ปรับปรุงใหม่หมดในทุกด้าน ระยะยิงไกลสุดเพิ่มขึ้นเป็น 25 กิโลเมตร แต่ Aspide 2000 ขายได้น้อยมากคือขายดีเฉพาะรุ่นใช้งานบนบก ทราบมาว่ากองทัพเรืออิตาลีปรับปรุงเรือรบตนเองให้ใช้งาน  Aspide 2000 ได้ แต่ผู้เขียนไม่กล้ายืนยันว่ากี่ลำและลำไหนบ้างนะครับ ระบบ  Albatros/Aspide มีใช้งานอยู่บนเรือรบมากกว่า 70 ลำ ระหว่างปี 1980 ถึง 2000 อิตาลีติดตั้งบนเรือรบทุกลำที่ขนาดใหญ่กว่า 1,200 ตัน รวมทั้งเรือบรรทุกเครื่องบินด้วย

       เรือฟริเกตปราบเรือดำน้ำขนาด 3,100 ตันชั้น  Maestrale ได้รับการติดตั้ง Albatros/Aspide เช่นกัน แม้จะมีภารกิจปราบเรือดำน้ำเป็นหลัก แต่เรือถูกออกแบบให้มีแมกกาซีนสำรองใส่จรวดได้มากสุดถึง 16 นัด ระบบกลไกจะยกแมกกาซีนทั้งชุดขึ้นบนดาดฟ้า แล้วจึงโหลดจรวดเข้าแท่นยิงจากด้านหลัง ทำให้เรือฟริเกตชั้นนี้มีจรวดต่อสู้อากาศยาน  Aspide มากถึง 24 นัด  เรือชั้น Maestrale จึงเป็นเรือฟริเกตปราบเรือดำน้ำทรงอานุภาพมากที่สุดลำหนึ่งของนาโต้ จริงอยู่ว่าประเทศอื่นก็มีระบบแมกกาซีนสำรองสำหรับ Sea Sparrow จำนวน 16 นัดเช่นกัน แต่จะติดตั้งอยู่บนเรือฟริเกตต่อสู้อากาศยานขนาดใหญ่เท่านั้น เรือชั้น  Maestrale ยังมีปืนใหญ่ขนาด 127/54 มม.จำนวน 1 กระบอก ระบบป้องกันระยะประชิด DARDO 40/70 มม.แท่นคู่จำนวน 2 กระบอก จรวดต่อสู้เรือรบ Otomat Teseo Mk2 จำนวน 8 นัด ตอร์ปิโดเบาปราบเรือดำน้ำขนาด 324 มม.จำนวน 6 ท่อยิง ตอร์ปิโดปราบเรือดำน้ำขนาด 533 มม.จำนวน 2 ท่อยิง พร้อมลูกตอร์ปิโด A184 จำนวน 8 นัด ติดตั้งเรดาร์ตรวจการณ์ระยะกลางที่ทันสมัย ระบบสงครามอิเลคทรอนิกส์รุ่นใหม่ เรดาร์ควบคุมการยิงจำนวน 3 ระบบ โซนาร์หัวเรือขนาดใหญ่และโซนาร์ลากท้าย DE 1146 VDS ระบบเป้าลวงจรวดและเป้าลวงตอร์ปิโด รวมทั้งเฮลิคอปเตอร์ปราบเรือดำน้ำอีก 2 ลำ