น่าจะพัฒนาต่อ

1.เปลี่ยนเครื่องยนต์ใหม่

2.ตรวจสอบโครงสร้างและแก้ไข

3.ติดตั้งอุปกรณ์ช่วยเดินอากาศใหม่

4.ติดอาวุธ ปืนกลอากาศ 30 มม. และจรวจต่อสู่รถถังแบบนำวิถี

ก็น่าจะใช้ไปอีกนาน  ดีกว่าสร้างบินฝึกใหม่  กว่าจะพัฒนาเป็นบินรบ  ก็ ต้องใช้เวลาหลายปี 

เพราะมันเก่ามากจนไม่เหมาะกับการใช้งานแล้วนะสิครับ

คิดถึงรถอายุสัก30ปี แต่จำเป็นต้องใช้งานทุกๆวันคงไม่ปลอดภัยและค่าซ่อมบานตะไท รถเก่าๆควรจะเอาไปไว้ขับโชว์แบบรถโบราณน่ะพอได้ แต่จะเอามาใช้งานปกติคงลำบาก สู้ซื้อรถใหม่ๆแล้วใช้งานได้ดีๆจะดีกว่า

อีกอย่างเครื่องบินใบพัดในปัจจุบันเสี่ยงต่ออาวุธนำวิถีพื้นสู่อากาศมาก เนื่องจากความเร็วต่ำ เอาตัวรอดได้ไม่ดีเท่าเครื่องไอพ่นครับ

โอวี-๑๐  แผนแบบดั้งเดิมจริงๆ ใช้เป็นเครื่องบินตรวจการณ์ ครับ.....................การนำมาใช้เป็นเครื่องโจมตี เป็นการประยุกต์ใช้ เท่าที่ขีดความสามารถของเครื่องจะสนองตอบได้ เช่นเดียวกับเครื่องโทรจาน เต-ซาวแปด แผนแบบดั้งเดิม คือเครื่องฝึก ที่น่าจะเทียบชั้นได้กับ พีซี-๙ หรือ ทูคาโน่.................. ถ้าให้เปรียบกันในภารกิจโจมตี ระหว่าง เต-ซาวแปด  บรองโก้ และ เอ-๑ สกายไรเดอร์  จะเห็นว่า แบบสุดท้ายกินขาด แม้จะได้รับออกแบบตั้งแต่ยุคสงครามโลกครั้งสอง แต่ก้ได้รับความวางใจจาก ทร.และทอ.ไอ้กัน ใช้เป็นเครื่องโจมตี หนับหนุนโดยใกล้ชิดในสงคครามเวียดนาม สำหรับ โอวีสิบ ใช้เป็นเครื่องตรวจการณ์ และ อากาศยานหน้า ส่วน เต-๒๘ ใช้โจมตี สำหรับพวกนักรบรับจ้าง(ตามยถากรรม)..............................

ปัจจุบันการโจมตีโดยใช้เครื่องพร็อพน่าจะเป็นเรื่องตกยุค...................แต่ภารกิจลาดตระเวณตรวจการณ์ รู้สึกเราจะได้เจ้า ไดม่อน ดีเอ-๔๒ มาร่วมวงไพบูรณ์ รวมกับก๊วนเก่าๆ อย่าง พีซเมคเก้อร์ และ นอแหม็ต

เห็นเครื่องโอวีแล้วคิกถึงมันครับ ตอนประจำการที่เชียงใหม่เสียงเครื่องหึ่งๆยังจำได้ดี

ตอนนั้นเรียนมัธยมต้นที่อำเภอพร้าวเห็นเครื่องบินมาฝึกแถบนั้น เพื่อนๆจะเดินเข้ามาถาม เฮ้ยนั่นเครื่องอะไรวะ มีสองหางเจ๋งดีว่ะ มันทำไรได้มั่ง ติดอาวุธเจ๋งๆไรมั่ง

ก็ตอบไปตามประสาคนชอบหาความรู้(ตอนนั้นอ่านกระดานกองบินยี่สิบเอ็ด)แบบงูๆปลาๆไป

พักหลังๆเห็นเครื่องไม่บินมา ดูข่าวเห็นว่าเขาเอาไปให้ฟลิปินส์ ไว้บอมบ์ อาบูซายาฟรึป่าวไม่แน่ใจ

ไม่ทราบว่าท่านใดพอมีข้อมูลของมันตอนไปประจำการที่ฟิลิปินส์บ้างครับว่าไปฝากผลงานอะไรบ้างไว้ที่นั่น